Stel je dopamine voor als een loopband met een stiekeme snelheidsregelaar. Digitale afleidingen zetten het op sprintmodus. Werk? Dat is een casual wandeling, die vreselijk traag aanvoelt. De oplossing is niet om eraf te springen in een dopamine-coma, het is het terugschroeven naar een duurzame jog waarbij de wandeling weer verkwikkend aanvoelt. Ik noem het de “Dopamine Loopband”. Herhaalde hoge-beloning hits versnellen automatisch het tempo van je hersenen, waardoor taken met lage beloning (werk) onmogelijk aanvoelen totdat je een snelheidslimiet afdwingt. Geen onthouding “reset de verwachtingen” van de ene op de andere dag, het is de afwezigheid van escalatie die geleidelijk de band vertraagt, waardoor de relatieve kick van werk hersteld wordt.