Het is grappig hoe geweldig mensen eruitzien, achteraf gezien, alsof ze altijd een duidelijke kijklijn hadden van waar ze waren naar waar ze zijn geëindigd. Maar echte mensen, in real time, hebben meestal een vage soep van gedeeltelijke informatie, beperkte zelfkennis en drie vaag plausibele volgende acties. Van buitenaf comprimeren we hun leven tot een schone causale keten: eigenschap → beslissing → succes. Van binnenuit voelde het waarschijnlijk meer als: stemming → gok → probeer-niet-te-verknallen.

Een kind leert lopen door te vallen. Oprichters leren bouwen door dingen te lanceren die niet helemaal werken. Schrijvers leren schrijven door concepten te produceren die ze later haten. Als je vaak in het openbaar faalt en doorgaat, kun je niet te veel vasthouden aan het idee dat je speciaal bent. Je wordt gedwongen om ego in te ruilen voor iteratie. Die ruil blijkt een goede deal te zijn. Ego wil een vast zelfbeeld beschermen, iteratie wil het werk verbeteren. Ambitieuze projecten belonen het laatste. Dood je ego.

Als falen een referendum is over jouw waarde, is de veiligste strategie om het nooit te riskeren. Accepteer dat als je iets ambitieus probeert, je herhaaldelijk zult falen. Niet omdat je incompetent bent, maar omdat je opereert aan de rand van wat je weet te doen. De rand is, per definitie, voornamelijk falen.