2027 markeert de 50ste verjaardag van de Disposable Soma Theory, het idee dat veroudering is geëvolueerd omdat eindige middelen moeten worden toegewezen tussen groei, herstel en reproductie. Met de wereldwijde reproductiepercentages die in vrije val zijn, is het de moeite waard om te vragen: Hoe heeft de theorie standgehouden? 🧵

Kirkwood stelde deze theorie voor in @nature in 1977, voortbouwend op eerdere evolutionaire ideeën over veroudering en germline onsterfelijkheid. Het maakte deel uit van een trio van klassieke evolutionaire verouderingstheorieën naast Medawar's mutatieaccumulatie en Williams' antagonistische pleiotropie

William geloofde dat de achteruitgang in zijn latere leven intrinsiek oncorrigeerbaar zou zijn omdat de relevante reparatiesystemen nooit door de evolutie zouden worden bevoordeeld. In latere interviews, waaronder een over mijn werk in de NYT, was Williams fel afwijzend tegenover interventies voor levensverlenging.

Een grote kracht van de DS-theorie is het uitleggen waarom kleine, langzaam voortplantende dieren vaak langer leven dan snel voortplantende, bijvoorbeeld een vleermuis versus een muis

Mechanistisch hebben onderzoekers delen van deze theorie gekoppeld aan processen zoals IGF-1, Sirtuïnes en nutriëntsensorpaden, waar meer groei en reproductie kan samenvallen met minder herstel en een kortere levensduur in veel modelsoorten.

Maar een verenigde theorie van veroudering moet rekening houden met omkeerbaarheid, coherentie en weefseloverstijgende conservering. Modellen van schade-accumulatie hebben moeite om dit te doen.

In 2005 toonden we aan dat vliegen en wormen behoorlijk effectief konden reproduceren en langer leefden wanneer ze polyfenolen kregen die Sir2 activeerden. Onmiddellijk, in de schotel, waren de middelen niet beperkend (Wood et al., Nature, 2005)

Een voortdurende discussie is of de afweging tussen reproductie en veroudering consistent is binnen soorten zoals mensen. In veel gevallen tonen langlevende individuen niet de verwachte afwegingen tussen reproductieve inspanning en onderhoud.

Een ander klassiek raadsel: waarom vrouwen mannen overleven, ondanks doorgaans hogere reproductieve investeringen. Sommige onderzoeken proberen dit te verzoenen met evolutionaire modellen, maar het blijft betwist.

Anderen zeggen dat het verschil tussen de levensduur van mannen en vrouwen waarschijnlijk een artefact is op basis van statistieken, waarbij ze de invloed van neonatale sterfgevallen, X-gebonden ziekten, oorlogen en roken vergeten.

De Informatie Theorie van Veroudering (ITOA) stelt voor dat veroudering voornamelijk wordt aangedreven door een progressief verlies van epigenetische en regulerende informatie, in plaats van onomkeerbare moleculaire schade.

In dit kader worden jeugdige cellulaire toestanden niet vernietigd met de leeftijd, maar worden ze ontoegankelijk door epigenetische drift en verlies van transcriptiefideliteit. Entropie neemt in grote mate toe door catastrofale gebeurtenissen zoals DNA-breuken.

Dit lost een schijnbare spanning op: Evolutie heeft niet geselecteerd op verjonging, maar de biologie heeft voldoende informatie behouden zodat verjonging mogelijk is.

Samen vormen ze een samenhangend kader: veroudering als een evolutionair getolereerd verlies van biologische informatie, geen onvermijdelijke structurele falen

In 2026 is de wetenschappelijke consensus niet dat de Disposable Soma Theory fout is, maar dat deze onvolledig en contextafhankelijk is, een nuttig stuk in een groter evolutionair en mechanistisch puzzel.

Toegegeven, niet onmiddellijk