TEE ve MPC arasında genellikle "hız vs güvenlik" olarak çerçevelenir, ancak daha faydalı soru şu: hangi güven varsayımıyla yaşamaya hazırsınız? TEE'ler (Intel SGX tarzı yerleşimler gibi) genellikle geliştirici ergonomisi ve gecikme açısından kazanır. Güven varsayımı çok spesifiktir: Enclave izolasyonu çalışıyor, doğrulama sistemi sağlamdır ve güvenlik açıkları yeterince hızlı şekilde düzeltilir. Bunlardan herhangi biri bozulursa, gizlilik dışarıdan tespit edilmesi zor şekillerde bozulabilir. MPC, güveni tek bir makineden uzaklaştırır. Model şöyle olur: tarafların bir eşiği dürüst davranır (ya da en azından işbirliği yapmaz), protokoller doğru uygulanır ve ağ koordinasyonu güvenilirdir. "Donanım tedarik zinciri riski" miras almıyorsunuz, ancak operasyonel genel giderleri devralıyorsunuz: kilit törenler, canlılık varsayımları ve operasyon başına daha yüksek maliyetler. Örneğin: @OasisProtocol gizli uygulama için TEE'lere başvurmak, yani tasarım seçimi açıkça "gizliliği hızlıca kazanmak" ve donanıma bağlı bir güven modelini kabul edip etrafında azaltmalar inşa etmek.