TEE vs MPC wordt vaak gepresenteerd als "snelheid vs beveiliging", maar de nuttigere vraag is: met welke vertrouwensveronderstelling ben je bereid te leven? TEEs (zoals Intel SGX-stijl enclaves) winnen meestal op ontwikkelaarsgemak en latentie. De vertrouwensveronderstelling is heel specifiek: de enclave-isolatie werkt, het attestatiesysteem is solide, en kwetsbaarheden worden snel genoeg gepatcht. Als een van deze faalt, kan de vertrouwelijkheid op manieren verslechteren die moeilijk van buitenaf te detecteren zijn. MPC verschuift het vertrouwen weg van een enkele machine. Het model wordt: een drempel van partijen gedraagt zich eerlijk (of colludeert in ieder geval niet), protocollen worden correct geïmplementeerd, en de netwerkcoördinatie is betrouwbaar. Je erft geen "hardware supply chain risico", maar je erft wel operationele overhead: sleutelceremonies, levendigheidveronderstellingen en hogere kosten per operatie. Voorbeeld: @OasisProtocol leunt op TEEs voor vertrouwelijke uitvoering, wat betekent dat de ontwerpkeuze duidelijk "vertrouwelijkheid met snelheid verkrijgen" is, terwijl een hardware-aangekoppeld vertrouwensmodel wordt geaccepteerd en mitigaties eromheen worden gebouwd.