Pazar Bülteni #3 👇🏻 Yakın zamanda The Hundred Year Pivot'un bir bölümünde, yakın arkadaşım @ttmygh ile birlikte sunduğum bir bölümde, konuğumuz @RPMComoo, bugün birçok insan insanın hissettiği umutsuzluk için teşhisini sunarak derin bir gözlem yaptı. "Neden bu kadar çok insan kızgın?" Roger sordu. "Sana cevabı söyleyeceğim. Çünkü artık bir insanla konuşamıyorsun." Dün, bir doktorun ofisinin bekleme odasında otururken, telefonunla gönderdikleri o kabul formlarından birini doldurmaya çalışırken bunu düşünüyordum. Birkaç hata mesajı aldıktan sonra, sinirle "Neden bunu doldurmam gerekiyor?" diye patlattım. Ön sıradaki kişi başını kaldırmaya zahmet etmedi. Muhtemelen kendi telefonunda daha da az üretken bir şey yapıyordu, ya da en azından hayal ettiğim buydu. Ne yapıyorsa yapsın, iş gibi görünmüyordu. Adil olmak gerekirse, yanıt vermek sadece benim sorunumu onun sorununa dönüştürürdü ve bu da egzersizin tüm amacını bozmuş olurdu. Tüm insanlar nerede? ABD sağlık sistemi özellikle birine bağırmak istemenizi sağlamakta çok iyi olsa da, bu tür prosedürel cehennem ortamını yaşadığınız tek yer burası değil. Bugünlerde bir numarayı arayarak bir şeyi çözmeyi içeren hemen hemen her müşteri hizmetleri deneyimini ele al... Hiçbir şey. Bir dizi prompt içinden geçiyorsunuz, hiçbiri aslında çözmek istediğiniz soruna değinmiyor. Sonra ya şirketin web sitesine geri dönmeniz söylenir ya da muhtemelen hiç gitmediğiniz bir ülkeden olan, ağır yabancı aksanla konuşan ve ilerleme kaydettiğinizi hissetmeye başladığınız anda her zaman kesilen tehditkar bir VOIP bağlantısı olan bir müşteri hizmetleri temsilcisine yönlendirilersiniz (bazıları "destek danışmanı" veya "deneyim temsilcisi" gibi şık isimlere sahip). Doğru şeyleri söylüyorlar, tüm bilgilerinizi defalarca alıyorlar ve bir şekilde sorununuzu hiç çözmüyorlar. Eşime bunları anlatmakla meşgulken o da, "Bunu bir sonraki bültenin için yazmalısın," dedi. İşte buradayım, hepimizin yaşadığı ve bir şekilde gizlice üzerimize gelmiş gibi görünen kronik bir hayal kırıklığı kaynağı hakkında yazıyorum. Bu, havaalanında, doktor ofisinde veya kablosuz operatörünüzle telefon görüşmesinde olmanız gibi neredeyse her müşteri hizmetleri etkileşiminde görülür. Bu, ilgisizlik ve kayıtsızlık olarak kendini gösterir ve özellikle sağduyuya yer bırakmayan, boğucu bir süreç takıntısı olarak ortaya çıkar. "Herkes süreçle o kadar meşgul ki, sonuçlar artık önemsiz kaldı," dedi jeopolitik analist ve yazar @George_Friedman, bu yılın başlarında Batı toplumlarının karşılaştığı sosyoekonomik ve kurumsal krizlerle başa çıkma üzerine yaptığımız bir sohbette. Friedman'ın tahminine göre, Trump hükümet bürokrasisini aşmak ve Amerikan yaşamında yeni bir yenilenme aşamasına yer açmak için seçildi. Ama sorun sadece kurumsal değil. Roger'ın da belirttiği gibi, bu manevi bir şeydir. İnsanlar bir insanla konuşmak ister. Peki, insan etkileşimleri sorunun bir parçası ise, bu ne anlama gelir? İnsanlığı Döngüden Çıkarmak Bu soru, insanlığın bugün sorunlarıyla kamuoyunda mücadele edilmesi gereken en önemli seslerden birini düşünmeme neden oldu. Adı @dr_mcgilchrist ve sinirbilimciler arasında hassas bir konu olan bölünmüş beyin hakkında bir kitap yazmasıyla ünlüdür. Iain'in temel çerçevesi, birkaç yıl önce Hidden Forces podcast'inde benimle iki saatlik bir sohbette ortaya koydu; beynimizin sol ve sağ yarımkürelerinin iki çok farklı ama tamamlayıcı işlev gördüğü. Sol yarımküre, dünyayı kavramamıza yardımcı olmak ve böylece onu manipüle etmek, kontrol etmek ve güç uygulamamıza yardımcı olmak için tasarlanmıştır. Sağ yarımküre, dünyayı kavramamıza ve onu tüm zenginliği, nüansları ve ihtişamıyla görmemize yardımcı olmak için tasarlanmıştır. Iain'e göre sorun, gerçeği güç ve hakimiyet arzularımıza daha uyumlu ve duyarlı hale getirmek için basitleştirmeyi amaçlayan sol yarımkürenin onu anlamamızın önündeki temel engel haline gelmesidir. Bu dengesizliğin sonuçları çevremizde, ekosistemlerimizde, yönetim sistemlerimizde, ekonomilerimizde ve kendi toplumlarımızın dokusunda ve birbirimizle etkileşimlerimizde görülebilir. Narsisizm ve paranoyanın yükselişi, süreç, kategoriler ve gizli kimliklere olan takıntımız, depresyonun yükselişi, dilin denetimi, rakiplerimizin insanlıktan çıkarılması ve gözetim ile kontrolün panoptikoni, Iain'in gözünde sol yarımkürenin dünyada ortaya çıkan zulmünün belirtileridir. Yani, Roger teşhisinde haklıysa ve daha fazla insan etkileşimine ihtiyacımız var, daha az değil, insanları nasıl döngüye yeniden dahil edebiliriz, eğer biz kendimiz makine gibi oluyorsak? Dikkat etmek önemli, sorunun insan olduğunu savunanların var—daha fazla makineye ve daha az insana ihtiyacımız olduğunu savunuyor. Transhümanistler, insan mükemmelliğinin ancak insan ve makinenin birleşmesiyle gelebileceğine inanırlar. Elon Musk, insanlığı "dijital süper zeka için biyolojik bir boot loader" olarak tanımlamış. Peki, bu eskatolojinin merkezinin Silikon Vadisi'nde olması, makine değerlerinin zirvesi ve hissedar kapitalizminin değerlerinin insanları geçersiz kılmayı vaat eden süper zeka vizyonunu bize getirdiği bir tesadüf mü? Sen 'sürtünme'sin "Yaklaşan bir tekillik vaadi," dedi Meghan O'Gieblyn, Jaron Lanier'in transhümanizmin hizmet ettiği doktrinsel amaca dair argümanını anlatırken, "bilgiyi insanlardan üstün tutan teknolojik kültürü haklı çıkarıyor." Bizi bazı devam eden gerçeklikleri dünyanın doğası ve içindeki yerimiz için temel ve statik olarak kabul etmeye koşullandırır. ...