Miami'de Art Basel için isteyen var mı?

Pazar Bülteni #3 👇🏻 Yakın zamanda The Hundred Year Pivot'un bir bölümünde, yakın arkadaşım @ttmygh ile birlikte sunduğum bir bölümde, konuğumuz @RPMComoo, bugün birçok insan insanın hissettiği umutsuzluk için teşhisini sunarak derin bir gözlem yaptı. "Neden bu kadar çok insan kızgın?" Roger sordu. "Sana cevabı söyleyeceğim. Çünkü artık bir insanla konuşamıyorsun." Dün, bir doktorun ofisinin bekleme odasında otururken, telefonunla gönderdikleri o kabul formlarından birini doldurmaya çalışırken bunu düşünüyordum. Birkaç hata mesajı aldıktan sonra, sinirle "Neden bunu doldurmam gerekiyor?" diye patlattım. Ön sıradaki kişi başını kaldırmaya zahmet etmedi. Muhtemelen kendi telefonunda daha da az üretken bir şey yapıyordu, ya da en azından hayal ettiğim buydu. Ne yapıyorsa yapsın, iş gibi görünmüyordu. Adil olmak gerekirse, yanıt vermek sadece benim sorunumu onun sorununa dönüştürürdü ve bu da egzersizin tüm amacını bozmuş olurdu. Tüm insanlar nerede? ABD sağlık sistemi özellikle birine bağırmak istemenizi sağlamakta çok iyi olsa da, bu tür prosedürel cehennem ortamını yaşadığınız tek yer burası değil. Bugünlerde bir numarayı arayarak bir şeyi çözmeyi içeren hemen hemen her müşteri hizmetleri deneyimini ele al... Hiçbir şey. Bir dizi prompt içinden geçiyorsunuz, hiçbiri aslında çözmek istediğiniz soruna değinmiyor. Sonra ya şirketin web sitesine geri dönmeniz söylenir ya da muhtemelen hiç gitmediğiniz bir ülkeden olan, ağır yabancı aksanla konuşan ve ilerleme kaydettiğinizi hissetmeye başladığınız anda her zaman kesilen tehditkar bir VOIP bağlantısı olan bir müşteri hizmetleri temsilcisine yönlendirilersiniz (bazıları "destek danışmanı" veya "deneyim temsilcisi" gibi şık isimlere sahip). Doğru şeyleri söylüyorlar, tüm bilgilerinizi defalarca alıyorlar ve bir şekilde sorununuzu hiç çözmüyorlar. Eşime bunları anlatmakla meşgulken o da, "Bunu bir sonraki bültenin için yazmalısın," dedi. İşte buradayım, hepimizin yaşadığı ve bir şekilde gizlice üzerimize gelmiş gibi görünen kronik bir hayal kırıklığı kaynağı hakkında yazıyorum. Bu, havaalanında, doktor ofisinde veya kablosuz operatörünüzle telefon görüşmesinde olmanız gibi neredeyse her müşteri hizmetleri etkileşiminde görülür. Bu, ilgisizlik ve kayıtsızlık olarak kendini gösterir ve özellikle sağduyuya yer bırakmayan, boğucu bir süreç takıntısı olarak ortaya çıkar. "Herkes süreçle o kadar meşgul ki, sonuçlar artık önemsiz kaldı," dedi jeopolitik analist ve yazar @George_Friedman, bu yılın başlarında Batı toplumlarının karşılaştığı sosyoekonomik ve kurumsal krizlerle başa çıkma üzerine yaptığımız bir sohbette. Friedman'ın tahminine göre, Trump hükümet bürokrasisini aşmak ve Amerikan yaşamında yeni bir yenilenme aşamasına yer açmak için seçildi. Ama sorun sadece kurumsal değil. Roger'ın da belirttiği gibi, bu manevi bir şeydir. İnsanlar bir insanla konuşmak ister. Peki, insan etkileşimleri sorunun bir parçası ise, bu ne anlama gelir? İnsanlığı Döngüden Çıkarmak Bu soru, insanlığın bugün sorunlarıyla kamuoyunda mücadele edilmesi gereken en önemli seslerden birini düşünmeme neden oldu. Adı @dr_mcgilchrist ve sinirbilimciler arasında hassas bir konu olan bölünmüş beyin hakkında bir kitap yazmasıyla ünlüdür. Iain'in temel çerçevesi, birkaç yıl önce Hidden Forces podcast'inde benimle iki saatlik bir sohbette ortaya koydu; beynimizin sol ve sağ yarımkürelerinin iki çok farklı ama tamamlayıcı işlev gördüğü. Sol yarımküre, dünyayı kavramamıza yardımcı olmak ve böylece onu manipüle etmek, kontrol etmek ve güç uygulamamıza yardımcı olmak için tasarlanmıştır. Sağ yarımküre, dünyayı kavramamıza ve onu tüm zenginliği, nüansları ve ihtişamıyla görmemize yardımcı olmak için tasarlanmıştır. Iain'e göre sorun, gerçeği güç ve hakimiyet arzularımıza daha uyumlu ve duyarlı hale getirmek için basitleştirmeyi amaçlayan sol yarımkürenin onu anlamamızın önündeki temel engel haline gelmesidir. Bu dengesizliğin sonuçları çevremizde, ekosistemlerimizde, yönetim sistemlerimizde, ekonomilerimizde ve kendi toplumlarımızın dokusunda ve birbirimizle etkileşimlerimizde görülebilir. Narsisizm ve paranoyanın yükselişi, süreç, kategoriler ve gizli kimliklere olan takıntımız, depresyonun yükselişi, dilin denetimi, rakiplerimizin insanlıktan çıkarılması ve gözetim ile kontrolün panoptikoni, Iain'in gözünde sol yarımkürenin dünyada ortaya çıkan zulmünün belirtileridir. Yani, Roger teşhisinde haklıysa ve daha fazla insan etkileşimine ihtiyacımız var, daha az değil, insanları nasıl döngüye yeniden dahil edebiliriz, eğer biz kendimiz makine gibi oluyorsak? Dikkat etmek önemli, sorunun insan olduğunu savunanların var—daha fazla makineye ve daha az insana ihtiyacımız olduğunu savunuyor. Transhümanistler, insan mükemmelliğinin ancak insan ve makinenin birleşmesiyle gelebileceğine inanırlar. Elon Musk, insanlığı "dijital süper zeka için biyolojik bir boot loader" olarak tanımlamış. Peki, bu eskatolojinin merkezinin Silikon Vadisi'nde olması, makine değerlerinin zirvesi ve hissedar kapitalizminin değerlerinin insanları geçersiz kılmayı vaat eden süper zeka vizyonunu bize getirdiği bir tesadüf mü? Sen 'sürtünme'sin "Yaklaşan bir tekillik vaadi," dedi Meghan O'Gieblyn, Jaron Lanier'in transhümanizmin hizmet ettiği doktrinsel amaca dair argümanını anlatırken, "bilgiyi insanlardan üstün tutan teknolojik kültürü haklı çıkarıyor." Bizi bazı devam eden gerçeklikleri dünyanın doğası ve içindeki yerimiz için temel ve statik olarak kabul etmeye koşullandırır. "Sosyal platformlardan ayrılmamın bir sebebi," dedi yaklaşık iki yıl önce bana bir sohbette, "insanlığımın algoritmik mantıkla tehlikeye girdiğini hissetmemdi. Bunu arkadaşlarıma, hayran olduğum yazarlara da gördüm; çok kendine özgü bir sese, dünyaya ayırt edici bir bakış açısı olan biri aniden... kenarları eğimli olurdu. Algoritmanın sesiyle konuşmaya başlarlardı. Bence herkes sezgisel olarak bunun ne anlama geldiğini biliyor, sonunda herkes aynı şekilde ses çıkarmaya başlıyor. Ve bundan kaçamazsın. Sosyal medyadan uzak durmaktan kurtulamazsınız. Her şeye gömülmüş. İnsan davranışını mümkün olduğunca iyi tahmin etmeye çalışan bir sistemin parçasıyız ve bunu yapmak için, tahmin edilmesi kolay olmayan her şeyi, spontane olan, algoritmik mantığa uymayan insanlığımızın tüm kısımlarını azaltmanız gerekiyor. … Sistemin bizi ne sandığı ve istediğimizi düşündüğü aynada sıkışıp kalıyoruz ve bu kendini gerçekleştiren bir kehanet haline geliyor." Meghan'ın gözlemlerine tamamen katıldığımı öğrenmek sizi şaşırtmaz. Biz, @shoshanazuboff'in başyapıtı "Gözetim Kapitalizmi Çağı"nda savunduğu gibi, "sürtünme"yiz. Hissedar kapitalizminin değerlerini ve makinelerin mantığını içselleştirerek, verimliliği ve kârın maksimize edilmesini her şeyin ve herkesin zararına önceliklendiriyoruz. Bu, çoğumuzun günlük hayatımızı nasıl sistematik ve mekanik olarak sürdürdüğünü, toplama, ölçme, nicelik ölçme, hesaplama ve depolama şeklini açıklamada büyük bir yol kat ediyor. Bunu yatırım akışlarının sistematikleştirilmesinde, film endüstrisinin franşizasyonunda, profesyonel sporların ticarileştirilmesi ve niceliklendirilmesinde, yazının formüle göre "içerik pazarlaması"na dönüşümünde ve insanların kendilerini flört uygulamalarında veya çevrimiçi işe alım kuruluşlarına pazarlama biçiminde görüyoruz. Bu, bir insanı telefonda konuşurken ya da doktorun ofisinde birine bakarken bile deneyimin neden bozuk hissettirdiğini açıklamaya yardımcı oluyor. Yaşamayı Öğrenmek Keşke dünyada nasıl yaşamamız gerektiği sorusuna kolay bir cevabım olsaydı, ama her cevap, bugün kendimize sorabileceğimiz daha önemli bir soru olmadığını kabul etmekten başlamalı. Roger için ise "cevap her zaman buradaydı." Bu, Tanrı'nın Sözü'nde ve Yeni Ahit'te bize aktarılan Mesih'in derslerinde bulunabilir. "Tanrı" ve "İncil" gibi kelimelerin çağrıştırdığı imgelerden daha az rahatsız olan Batılılar, daha az kültürel yük içeren alternatif dinlere veya meditasyon ve doğada uzun yürüyüşler gibi günlük uygulamalara yönelebilir; bu, ilahi olanla daha açık bir birlikteliğin yerine gelir. Ben ise Tanrı'ya gitmeyi çok uzun zaman önce mantıklı bulmayı bıraktım. Bu yüzden Iain McGilchrist'in bölünmüş beyin çerçevesi, dünyayı nasıl anladığımızı ve ilişki kurduğumuzu derin bir şekilde tanımlamak için bir metafor olarak bile benimle bu kadar güçlü bir şekilde yankı uğruyor. Mantıksal zihinlerimiz gerçeği tüm ihtişamıyla kavrayamaz, ancak bir medeniyet olarak bu sınırlamalarla tanımlanan bir dünyada yaşamaya kararlı görünüyoruz. "Sezar'a ait olanları Sezar'a, Tanrı'ya ait olanları Tanrı'ya ver," der Metta İncil'de. Sol yarımkürenin zulmü Sezar'ın Tanrı'nın topraklarına topluca müdahalesi değilse nedir? Hayatımızı kolaylaştırmak için geliştirdiğimiz teknolojiler ve süreçler insanlığımızın pahasına gerçekleşiyorsa, insanların yalnız, kaygılı ve depresif hissetmeleri şaşırtıcı değil mi? Seni görüyorum ve duyuyorum İnsanları seviyorum. Bu özellikle ilham verici bir gözlem değil, ama doğru. Onları görmeyi, sarılmak, günlerini sormak, nasıl olduklarını sormak ve en çok da onlarla konuşmayı seviyorum. İnsanlarla konuşmayı çok seviyorum, öyle ki bazen arkadaşlarım ve ailem bana masanın altından tekme atıyor, onlara bu kadar çok soru sormayı bırakmak için. Yıllar içinde birçok kişiyle röportaj yapıp konuştuğumda, çoğu kişinin, en içe dönük olanların bile, söylediklerine ilgi duyduğuna inanırsa içlerinden çıkaraklarını dökmeye hazır olduğunu öğrendim. Bu, insanlara önemsediğini, onları gördüğünü—insanlıklarını gördüğünü göstermenin bir yolu. Bence Roger'ın artık bir insanla konuşamadığı teşhisiyle aslında bunu ifade etmek istediği buydu. Hepimiz duyulmak ve kim olduğumuz gibi görülmek isteriz, ve inşa ettiğimiz dünyanın büyük bir kısmı artık bizi insan olarak değil, sürtüşme veya darboğaz noktaları olarak görüyor, üstesinden gelinip çözülmeli... Ve bu, birçok kardeşimizi yalnız ve kırık hissettiriyor. İlk iki bültenime çok sayıda yanıt aldım—hayal ettiğimden çok fazla. Birçoğunuz sorularınızı doğrudan benimle paylaştınız. Diğerleri dünya, nereye gittiğimiz ve benden ne konuşmamı ya da yazmamı istediğinizle ilgili endişelerini dile getirdi. Ama en yaygın yanıt, Hidden Forces podcast'inin bu çalkantılı yıllarda size sunduğu dostluk için minnettarlık ifadesi oldu. Bu, sizin deli olmadığınızı hatırlatır—sizin gibi hisseden, benzer kaygılarla motive olan ve ortak değerler setinizi paylaştığınız başka insanlar da var. En önemlisi, birçoğunuz için yalnız olmadığınızı hatırlatır. Pay It Forward Eğer bu, sizin de mücadele ettiğiniz ya da daha geniş bir sohbetin parçası olmasını istediğiniz bazı düşüncelerinizi veya sorularınızı netleştirmeye yardımcı olduysa, şunu önerdiğim şunlar. Bu mektubu, hayatınızdaki en az bir kişiyle paylaşın; bundan fayda görebileceğinizi düşündüğünüz veya böyle konuşmalar yapmak istediğiniz kişiyle paylaşın. Belki bir ebeveyn ya da kardeştir. Belki de ilham, bilgelik ve rehberlik arayan bir meslektaşınız, bir arkadaşınız ya da çocuğunuz olabilir. Başkalarının bu mektuplardan alabileceği değerin yanı sıra, onları paylaşmak, o kişiye ya da kişilere onları düşündüğünüzü hatırlatma fırsatıdır—onları gördüğünüz. Onları duyduğunu. Önemli olduklarını. Tıpkı senin önemin gibi. Hepimizin önemi olduğu gibi. Sevgi ve minnetle, Demetri