Laura Roy, Tampa General Hospital In het afgelopen boekjaar had onze neuro-ICU nul kathetergerelateerde infecties. Als je in de gezondheidszorg werkt, weet je dat dat bijna ongehoord is—vooral in een eenheid die katheters zo vaak gebruikt als de onze. Twintig jaar geleden zagen ICUs die infectiecijfers in de dubbele cijfers. Dat was normaal. Verwacht, zelfs. Dus hoe zijn we op nul gekomen? Het was niet één grote verandering. Het waren duizend kleine veranderingen—mogelijk gemaakt omdat we eindelijk de juiste informatie op het juiste moment hadden. Elke ochtend haal ik een scherm tevoorschijn dat me elke patiënt in onze 32-bed eenheid laat zien. Ik kan onmiddellijk zien wie een Foley-katheter heeft, wie een centrale lijn heeft, wie op een beademingsapparaat ligt. Belangrijker nog, ik kan zien waarom ze het hebben en hoe lang het daar al is. Dat tweede deel is cruciaal. Want een katheter die medisch noodzakelijk is op Dag Eén, kan een onnodig infectierisico zijn op Dag Drie. Maar als je die informatie niet gemakkelijk toegankelijk hebt, als je begraven bent onder handmatige chartreviews en verspreide documentatie, kun je die gesprekken niet in real-time voeren. Voordat we deze tool hadden, kostte het uren om die informatie te krijgen. Ik probeerde het te organiseren, door notities te filteren, details uit verschillende systemen te halen. Tegen de tijd dat ik klaar was, was ik al achterop geraakt. Nu duurt het minuten. En dat betekent dat we meerdere keren per dag vragen: Heeft deze patiënt dit apparaat nog nodig? Is er nog een geldige indicatie? Creëren we risico waar we dat niet hoeven te doen? Die gesprekken vinden plaats omdat we de data hebben. En we hebben de tijd. Dat is hetgene dat mensen missen als ze het over AI in de gezondheidszorg hebben. Ze focussen op wat het misschien vervangt. Ze missen wat het mogelijk maakt. Het zijn niet alleen infecties. Onze verblijfsduur is gedaald. Onze kwaliteitsmetrics zijn gestegen. We vangen dingen eerder op—voordat ze problemen worden in plaats van erna. Ik kan zien of een patiënt stabiel genoeg is om de ICU te verlaten voordat de orders zelfs maar zijn geschreven. Dat is belangrijk omdat de ziekenhuiscapaciteit een van de meest kritische uitdagingen is waarmee we momenteel worden geconfronteerd. Als iemands moeder via de spoedeisende hulp binnenkomt met een beroerte, wil ik dat die ICU-bed beschikbaar is. Ik wil dat ze onmiddellijk de zorg krijgt die ze nodig heeft, niet wachten omdat we iemand niet hebben verplaatst die klaar was om af te bouwen. De AI neemt die klinische beslissingen niet—mijn team doet dat. Maar de tool geeft ons de informatie die we nodig hebben om ze goed en snel te maken. En het geeft me de ruimte om daadwerkelijk de leider te zijn die ik moet zijn in plaats van te verdrinken in administratieve taken. Ik ken mijn verpleegkundigen nu. Niet alleen hun namen—ik ken hun levens. Gezondheidszorg is moeilijk. De stress is echt—thuis en op het werk. Als ik zelfs maar een stukje van die stress kan verminderen, als ik iemand een reden kan geven om zich ondersteund en gewaardeerd te voelen, verandert dat of ze in dit vakgebied blijven....