Iedereen mist hier het echte verhaal. De Wereldbank heeft de armoedegrens in juni 2025 net veranderd van $2,15 naar $3,00, waardoor er onmiddellijk 125 miljoen mensen aan de wereldwijde extreme armoede zijn toegevoegd. Dit was niet omdat mensen armer werden. Dit was een update van de meting met behulp van nieuwe gegevens over de koopkrachtpariteit uit 2021. De daling van China van 80% naar bijna nul vertegenwoordigt een echte structurele prestatie door gerichte armoedeprogramma's over 30 jaar. De stijging in de VS vangt iets heel anders: mensen die door de sociale vangnetten vallen nadat de pandemie-steun in 2021-2022 is geëindigd. De Supplemental Poverty Measure vertelt het werkelijke verhaal. De armoede in de VS daalde tot 7,8% tijdens de pandemie-steun, en steeg vervolgens naar 12,9% toen de hulp eindigde. De kinderarmoede steeg van 5,2% naar 13,7% tussen 2021 en 2023. De drempel van $3/dag was verankerd aan de mediane armoedegrenzen in 23 van de armste landen ter wereld, waar het basisbehoeften zoals voedsel en onderdak vertegenwoordigt. Dezezelfde drempel toepassen op de Verenigde Staten betekent dat je huishoudens vergelijkt die de toegang tot kinderbelastingkredieten en verhoogde werkloosheidsuitkeringen zijn kwijtgeraakt met een benchmark die is ontworpen om te meten of gezinnen in lage-inkomenslanden in staat zijn om in hun minimale calorische behoefte te voorzien. De nationale armoedegrens in de VS ligt op $27,10 per dag, meer dan negen keer hoger dan de internationale drempel. Wat deze vergelijking bijzonder misleidend maakt, is dat de gegevens uit de VS inkomen meten, terwijl veel van de wereldwijde gegevens consumptie meten. In landen met een hoog inkomen met toegang tot krediet en spaargelden betekent consumptieverdeling dat inkomensschokken niet onmiddellijk leiden tot dezelfde ontberingen als in landen waar mensen van salaris naar salaris overleven. De Wereldbank weet dit. Daarom publiceren ze aparte drempels van $4,20 voor landen met een lager middeninkomen en $8,30 voor landen met een hoger middeninkomen. Maar de krantenkoppen grijpen het $3/dag cijfer omdat het precies deze reactie oproept. De echte dynamiek waarmee beide landen te maken hebben, heeft niets te maken met deze vergelijking. China heeft 800 miljoen mensen uit extreme armoede getild door industrieel beleid en verstedelijking, maar staat nu voor stijgende ongelijkheid en vertraagde groei. De VS heeft stagnatie van lonen voor de onderste 40% ondanks de groei van het BBP, structurele hiaten in de toegang tot gezondheidszorg en onderwijs, en een sociaal vangnet dat scherp afloopt in plaats van geleidelijk af te nemen. Beide zijn ernstige problemen. Geen van beide wordt gevangen door ze te vergelijken op een drempel die is ontworpen voor het meten van basisoverleving in de armste economieën ter wereld.