Je gemakkelijk voelen bij iemand is een onderschatte vorm van leiderschap. Voor mensen die al zo zelfgedreven zijn dat ze op zelfuitbuiting lijken, motiveert hoogdrukmanagement niet - het versnelt gewoon de burn-out. Daarom ben ik mijn huidige leidinggevenden gaan waarderen: ze blijven optimistisch, klagen niet, bewegen snel, en als er iets kapot gaat, repareren ze het gewoon. Het resultaat is tegenintuïtief: problemen met hen bespreken voelt minder stressvol dan ze alleen te dragen. Het is een opluchting, geen prestatiebeoordeling. De zelfgedrevenen missen geen motivatie. Ze worstelen met oververwachting, perfectionisme en de angst om anderen teleur te stellen. Een leider die daarbovenop druk uitoefent, verhoogt de lat niet; ze versterken de angst. Maar een leider die signaleert "we itereren, niet perfect" en "proberen kost minder dan je denkt" creëert de psychologische ruimte waar goed werk daadwerkelijk gebeurt. In hoogkennis, hoge-iteratie, hoge-volatiliteit industrieën hoeft leiderschap niet te betekenen dat je de slimste, de sterkste of degene bent die het hardst werkt. Het kan dit betekenen: jouw aanwezigheid laat mensen voelen dat alles beheersbaar is, en zelfs de gekste ideeën zijn, op zijn minst, het proberen waard.