Dzieci muszą obserwować, jak zmagasz się z drewnem, jak nie udaje ci się z ciastem, jak przeklinasz na krzywy przedmiot, a potem go naprawiasz, a następnie pokazujesz im naprawiony przedmiot i mówisz: Zrobiłem to. To nie jest dobre. Ale to ja to zrobiłem. I jutro zrobię kolejny. To jest dziedzictwo, które warto zostawić. Nie pieniądze. Pamięć rąk, które odmówiły bycia bezużytecznymi. Rąk, które upierały się przy zmianie kształtu materii. Rąk, które dotknęły świata i zostawiły ślady, które mówiły: Byłem tutaj, istniałem, nie byłem tylko świadkiem, nie byłem tylko przejściem, byłem źródłem, twórcą, słowem, które stało się ciałem, a nawet jeśli wszystko, co stworzyłem, było brzydkie, to było moje, to było dowodem, to była odpowiedź na jedyne pytanie, które ma znaczenie: co zrobiłeś ze swoim czasem na ziemi? A odpowiedź nie może brzmieć: Patrzyłem. Odpowiedź nie może brzmieć: Konsumowałem. Odpowiedź musi brzmieć: Zrobiłem, nie udało mi się, zrobiłem znowu, zostawiłem odciski palców na wszystkim, czego dotknąłem, odmówiłem przejścia przez ten świat bez zakłócania go, budowałem i paliłem i budowałem znowu, a kiedy umarłem, moje ręce były zgrubiałe, poplamione, zmęczone i pełne, tak pełne, pamięci wszystkiego, co ukształtowały w istnienie.