De kinderen moeten je zien worstelen met hout, je zien falen met deeg, je horen vloeken op het kromme ding en het dan repareren en ze dan het gerepareerde ding laten zien en zeggen: Ik heb dit gemaakt. Het is niet goed. Maar ik heb het gemaakt. En ik ga er morgen nog een maken. Dit is de erfenis die het waard is om achtergelaten te worden. Geen geld. De herinnering aan handen die weigerden nutteloos te zijn. Handen die erop stonden de vorm van materie te veranderen. Handen die de wereld aanraakten en sporen achterlieten die zeiden: Ik was hier, ik bestond, ik was niet alleen een getuige, ik was niet alleen een doorgang, ik was een bron, een maker, een woord dat vlees werd, en zelfs als alles wat ik maakte lelijk was, het was van mij, het was bewijs, het was het antwoord op de enige vraag die ertoe doet: wat deed je met je tijd op aarde? En het antwoord kan niet zijn: Ik keek. Het antwoord kan niet zijn: Ik consumeerde. Het antwoord moet zijn: Ik maakte, ik faalde, ik maakte opnieuw, ik liet vingerafdrukken achter op alles wat ik aanraakte, ik weigerde door deze wereld te gaan zonder het te verstoren, ik bouwde en verbrandde en bouwde opnieuw, en toen ik stierf waren mijn handen eeltig en bevlekt en moe en vol, zo vol, van de herinnering aan alles wat ze in bestaan hadden gevormd.