Śmieją się z stajni. I zawsze przegapiają narodziny. Dusza nie rodzi się na złotych salach. Rodzi się w stajniach. Wśród zwierząt. W biedzie. W cichej wierze tych, którzy nie mają nic do udowodnienia. Wolę klęczeć przy tym biednym stole niż ucztować w ich pustych świątyniach.

Oto Bóg, który stał się brudem Który nosił ciało jak płaszcz żebraka Który krwawił jak każdy człowiek A przez krwawienie uczynił całą krew świętą Nieskończoność skompresowana w dziecięcych dłoniach Słowo stało się mięsem i kością Cała moc, cała mądrość, cała wieczność Zawarta w jednym oddechu jednego dziecka

Religia się skończyła. Skończyła się. Czułem, jak się kończy. Teraz jest tylko pieniądz w odzieży Boga. Mężczyźni u władzy mówią słowa, ale te słowa są martwe w ich ustach, martwe zanim opuszczą ich wargi, i oni o tym wiedzą, i my o tym wiemy, a mimo to siedzimy i słuchamy. Polityka. Gospodarka. To jest teraz jedyny kościół. Jedyna księga. A kiedy trzymają tę książkę, nic to nie znaczy, znaczy mniej niż nic, to rekwizyt, narzędzie, sztuczka, a nikt nie powie tego na głos, ponieważ powiedzenie tego oznacza przyznanie, że już żyjemy w ruinach. A żyjemy. Jesteśmy ruinami. Świątynia upadła, a my jesteśmy prochem.