Wat me het meest boos maakt over de situatie in Minnesota is niet eens de fraude, maar de pure ondankbaarheid erachter. Ik heb net enkele weken in Vietnam doorgebracht, een land waar mensen Amerika oprecht liefhebben. De geschiedenis maakt dat feit bijna surrealistisch, maar het is absoluut waar. Voor zoveel mensen is hun grootste droom om de Verenigde Staten te zien, niet eens om te immigreren, gewoon om te bezoeken. Neem de nachtwaker bij de studio die ik huur in Saigon. Elke nacht zat hij daar Engelse boeken te lezen. Maar hij studeerde geen Engels. Dat had hij al onder de knie. Hij studeerde Amerikaanse geschiedenis, cultuur en gewoonten, zich voorbereidend op een bezoek dat misschien nooit zal plaatsvinden. Ik heb versies van dat verhaal talloze keren gehoord, niet alleen in Vietnam, maar over de hele wereld. Er zijn honderden miljoenen mensen, misschien miljarden, voor wie Amerika hoop en aspiratie vertegenwoordigt, en de meesten van hen zullen er nooit dichtbij komen. Omdat ik die realiteit zo vaak heb gezien, is de ondankbaarheid van mensen die het daadwerkelijk hebben gemaakt zo frustrerend. Je ziet het in de open vijandigheid van sommige van deze figuren, die het land dat hen alles heeft gegeven, verachten. Maar je ziet het ook in de stille verraad van degenen die het systeem bedriegen. Die fraude is diefstal van de gastheer zelf, van belastingbetalers, van echte mensen die hard hebben gewerkt, genereus hebben gehandeld en anderen te goeder trouw hebben verwelkomd, alleen om te worden uitgebuit. Voor mij is het die tegenstelling, tussen degenen die Amerika van vereren en degenen die het van binnenuit plunderen, die dit zo onvergeeflijk maakt.