Alle overtuigingen zijn gericht op "dingen", maar wanneer we deze dingen van dichtbij bekijken, weerstaat geen van hen de kritiek als solide, onafhankelijke, objectieve entiteiten. Wat we een "ding" noemen, is nooit meer dan een tijdelijke cluster van waarnemingen, functies en overeenkomsten die bij elkaar worden gehouden door een naam. Er zijn geen werkelijke dingen, alleen voorlopige verschijningen die we verwarren met permanentie omdat taal en gewoonte ze in zelfstandige naamwoorden bevriezen. Overweeg de tafel voor je. Je gelooft dat deze "daar" is, een echt object. Maar ondervraag de overtuiging, en de tafel lost op. Heeft een tafel vier poten nodig, zoals de traditie suggereert, of is een driepotige cafétafel nog steeds een tafel? Een enkele voet? Een plaat in balans op twee stenen? Een boomstronk in het bos waar iemand van eet? Verwijder de poten volledig en laat het oppervlak zweven met magneten, stopt het dan met een tafel te zijn? Verander de hoogte met zes inch, en het wordt een bureau; verlaag het weer, en het is een salontafel. Duw het tegen de muur, en het is een dressoir. Gisteren was het een barricade in een straatprotest. Morgen zal het brandhout zijn. De "tafel" is geen inherente eigenschap van het hout en metaal; het is een rol die we toekennen, een verhaal dat we eroverheen leggen. De verwarring vermenigvuldigt zich wanneer het object helemaal geen stabiele fysieke vorm heeft. Liefde, gerechtigheid, vrijheid, het zelf, God, geen van deze kan onder een microscoop worden gelegd of op een weegschaal worden gewogen. We behandelen ze als dingen omdat we zelfstandige naamwoorden voor hen hebben, maar ze verschuiven met elke geest die ze tegenkomt. De liefde van de ene persoon is de obsessie van een ander; de gerechtigheid van de ene cultuur is de onderdrukking van een andere. Zelfs het schijnbaar solide "ik" dat deze overtuigingen zou hebben, is zelf een overtuiging, een aanhoudende hallucinatie die is samengesteld uit geheugen, sensatie en verhaal. Vraag "Wie ben ik?" en de antwoorden vermenigvuldigen zich: een lichaam, een geest, een ziel, een sociale rol, een geschiedenis, een proces, een leegte. Geen van de kandidaten overleeft een langdurige ondervraging. Hoe dichter je kijkt, hoe meer het "zelf" lijkt op een centrumloos spel van reflecties in een spiegeldoolhof. Dit is de vreemde verlichting die begint te dagen: elk schijnbaar ding, of het nu een tafel of een God is, een stoel of een zelf, is een mentale constructie, een nuttige of mooie of angstaanjagende fictie die we overeenkomen te behandelen als echt voor het gesprek, overleving of aanbidding. De realiteit bevat geen dingen; het bevat patronen, energieën, relaties en verschijningen die opkomen en oplossen. We snijden deze vloeibare processen in objecten met taal, zoals een kind gezichten op wolken tekent, en dan vergeten we dat wij degenen waren die de potlood vasthielden. Dit duidelijk zien is geen nihilisme; het is bevrijding. Wanneer de imaginaire aard van dingen wordt erkend, verliest de tirannie van overtuigingen zijn greep. De tafel hoeft zijn tafel-zijn niet langer te verdedigen. Liefde is bevrijd van de noodzaak om aan een onmogelijke sjabloon te voldoen. Het zelf stopt met het vasthouden aan zijn eigen reflectie. Wat overblijft is niet nietsheid, maar een open veld van ervaring, uitgestrekt, grondloos en levend, waar stoelen tafels kunnen worden, vijanden vrienden kunnen worden, en de hele inventaris van "dingen" zich onthult als een enkel, glinsterend spel van geest. Michael Markham