Ostatnią rzeczą, którą traci imperium, jest jego arogancja. Nawet gdy się upokarza, czyni to z megalomanią pijaka. Istnieje specyficzny, tragikomiczny etap w upadku każdej wielkiej potęgi, w którym przestaje być zagrożeniem i zaczyna być przedstawieniem. Arogancja to jedyna rzecz, która nie wymaga budżetu, funkcjonalnego łańcucha dostaw ani lojalnego społeczeństwa; to nieskończony zasób upadającej elity. Gdy imperium zaczyna gnić, nie wychodzi cicho ze sceny, lecz potyka się o światła sceniczne i rozbija dekoracje, domagając się owacji na stojąco za swoją "odważną reinterpretację grawitacji." To stan umysłu, w którym jesteś absolutnie pewny, że wygrywasz walkę, nawet gdy aktualnie jesteś trzymany w uchwycie przez rzeczywistość, której odmawiasz uznania. Historycznie objawia się to jako odmowa dostosowania się do klimatu własnej porażki, podobnie jak oficerowie kolonialni, którzy nalegali na noszenie pełnych wełnianych mundurów i pudrowanych peruk w duszącej tropikalnej wilgoci. Nawet gdy lokalna ludność zaczynała odchodzić, gubernatorzy pozostawali zajęci tym, czy gin jest schłodzony do precyzyjnego standardu imperialnego. W nowoczesnym kontekście widzimy to w technokratycznej obsesji na punkcie mikro-regulacji, które rządzą najmniejszymi szczegółami życia, podczas gdy makro-struktura się kruszy. Gdy cywilizacja traci zdolność do budowania ogromnej infrastruktury, rozwiązywania kryzysów energetycznych czy wygrywania decydujących konfliktów, zwraca się ku jedynemu, co wciąż może produkować masowo: zasadom. To arogancja arkusza kalkulacyjnego, gdzie klasa przywódcza może nie być w stanie ogrzać domów swoich obywateli, ale absolutnie zapewni, że każde urządzenie domowe ma dwudziestostronicową instrukcję bezpieczeństwa przetłumaczoną na dziesiątki języków. Najniebezpieczniejszą częścią tego upadku jest ostatni, dziki cios, rzucony, aby udowodnić, że podmiot "wciąż to ma", często nazywany zamachem pijaka. To desperackie próby, aby wyglądać na globalnego gracza, które zazwyczaj kończą się uświadomieniem sobie, że konto bankowe jest puste, a sąsiedzi już wezwali władze. To geopolityczny odpowiednik mężczyzny próbującego zrobić salto na imprezie, aby zaimponować byłemu partnerowi, tylko po to, by skończyć w ortopedycznym gipsie; prawdziwe upokorzenie nie polega tylko na upadku, ale na tym, że naprawdę wierzył, że uda mu się wylądować. Ta arogancja służy jako mechanizm przetrwania, ponieważ przyznanie się do prawdy spowodowałoby natychmiastowe zniknięcie całej społecznej iluzji. Zamiast tego, upadające imperium podwaja wysiłki, budując lśniące nowe biuro, podczas gdy stare jest przejmowane, lub uruchamiając kampanię rebrandingową dla waluty, która coraz częściej jest używana jako tapeta. Poucza resztę świata o swoich "superiornych wartościach", podczas gdy jego własne stolice zaczynają przypominać plany z postapokaliptycznego filmu. Ostateczna ironia jednak leży w ciągłym naleganiu na pouczanie reszty globu z kruszejącej ambony. Nawet gdy te zanikające potęgi aktywnie demontują fundamenty swojego dziedzictwa — traktując swoją historię nie jako fundament, ale jako miejsce zbrodni do spalenia — utrzymują dziwną, niezachwianą dumę ze swojego statusu moralnego szczytu świata. Głośno potępiają samych przodków i instytucje, które zbudowały ich cywilizację, a jednak w tym samym oddechu domagają się powszechnego przestrzegania ich najnowszej, ulotnej ramy kulturowej.