Alain de Botton heeft ongeveer 17 boeken geschreven en runt het School of Life YouTube-kanaal, dat nu bijna 10 miljoen abonnees heeft. En dit is een zeldzaam interview voor hem. Enkele hoogtepunten: 1. Een heldere nachtelijke lucht is een uitdaging voor alles wat we denken te weten. 2. Als we echt in overweging zouden nemen wat die nachtelijke lucht ons vertelt, zouden we moeten gaan liggen en absoluut alles in twijfel trekken. 3. Schrijversblok is een conflict tussen schaamte en de wens naar eerlijkheid. 4. Het effect van massamedia is om ons denken te industrialiseren en te commercialiseren, wat geen ruimte laat voor de vrije denker, de eerlijke denker en de authentieke denker. 5. Je moet aandacht hebben voor je eigen sensaties en gedachten. Dat is het echte werk van schrijven. 6. Elke persoon is een ongelooflijke bibliotheek van sensaties, maar zo vaak, vooral in de academische wereld, denken mensen: “Laten we onszelf negeren als een bron van gegevens en ontdekken wat Cicero zei, of wat Socrates zei, of wat Michel Foucault zei.” 7. Schrijven kan wraak zijn voor de verstomde persoon, wat de reden is waarom zoveel schrijvers in persoon bescheiden zijn maar op papier fel. 8. Een kunstwerk is het beste wat je kunt doen met je ontwrichting en verdriet, en soms is het zelfs een alternatief voor het verliezen van je verstand. 9. Emerson zei: "In de geesten van genieën vinden we onze eigen verwaarloosde gedachten." 10. De gedachten van genieën zijn fundamenteel niet anders dan die van anderen. Het is gewoon dat zij in staat zijn woorden te geven aan sensaties die we al lang hebben gevoeld maar niet konden verwoorden. 11. Schrijfopdracht: Als er geen regels waren, als je niet kon falen, als niemand zou lachen, als je morgen dood zou zijn, wat zou je dan eigenlijk doen en zeggen? Hoe zou je schrijven, laten we zeggen? Dat is hetgene dat je zou moeten schrijven. Ik heb het volledige gesprek met Alain de Botton hieronder gedeeld. Je kunt het hier of op YouTube bekijken, en luisteren op Apple of Spotify. Je vindt de links in de antwoordtweets.

Als we de complexiteit van de wereld kenden, zouden we weten dat we uren en uren nodig hebben om elke wakkere minuut te verwerken. George Eliot zei iets als: "Als we echt aandachtig waren voor het mysterie en de complexiteit van dingen, zouden we het hart van de eekhoorn horen kloppen en zouden we het gras horen groeien. En we zouden gek worden van de veelheid aan dingen. We zouden onze geest verliezen." Nu is dat een parafrase, maar het punt blijft staan. Kun je je voorstellen hoe het zou zijn om de hartslagen van eekhoorns te horen? We onderdrukken die dingen. Ze zitten in ons, maar we besteden er geen aandacht aan, want als we ons bewust waren van alles wat er in de wereld gebeurt, zouden we onszelf verliezen.

Je kunt de mensheid indelen op basis van wat mensen met hun pijn doen. Sommige mensen drinken hun pijn weg, sommige mensen praten hun pijn weg, sommige mensen sporten hun pijn weg, sommige mensen bereiken hun pijn weg, en sommige schrijven hun pijn weg. Maar de moderne wereld ontmoedigt mensen om over hun eigen ervaringen te schrijven. Ze stellen vragen zoals: Wat is je autoriteitsbasis? Waar baseer je dit op? Dit is vooral waar in de academische wereld, waar het gevoel heerst: "Laten we onszelf negeren als een bron van gegevens. Laten we uitzoeken wat Cicero zei, wat Socrates zei, of wat Michel Foucault zei." Er is niet veel aanmoediging om je eigen geest te onderzoeken. Sterker nog, het hele schoolsysteem is gebaseerd op het proberen te laten ontdekken wat andere mensen dachten in plaats van te verkennen wat jij denkt.

Luister naar de podcast... Apple: Spotify:

Met de leeftijd verzamelen we littekens, die ons openstellen voor kunst. Neem Van Gogh's Irissen. Wanneer je naar die bloemen kijkt, zie je niet alleen een mooi schilderij. Je ziet een man die gebroken was. Een man die diep leed als een gekwelde heilige. Hij was eenzaam, verlangend naar liefde, en volkomen verkeerd begrepen. Toen Van Gogh die irissen schilderde, ving hij niet alleen hun kleur en vorm; hij greep naar iets om zich aan vast te houden, iets om hem te voorkomen dat hij in verdriet zou verdrinken. Het punt is dat wanneer schoonheid door de lens van pijn wordt bekeken, het kan transformeren in iets heel anders: een reddingsboei voor je hart. Maar tragisch genoeg was zelfs schoonheid niet genoeg om Van Gogh uiteindelijk te redden. Dat maakt zijn werk zo aangrijpend. Een van de meest adembenemende schoonheid die mensen ooit hebben gecreëerd, komt voort uit het worstelen met bijna ondraaglijke niveaus van pijn.

"AI dwingt je om te doen wat je als kunstenaar altijd al had moeten doen: stop met verkennen wat je supposed to do, en doe wat je wilt doen. LLM's bieden alleen een samenvatting van wat al is gezegd en gedacht. Ja, het kan worden gecombineerd, maar in wezen geeft het je gestandaardiseerde antwoorden, en soms zijn ze heel goed. De druk ligt op creatievelingen om hun niveau van zelfexploratie te verhogen om deze machine voor te blijven. Maar als ik het zou zeggen, laten we zeggen dat ik een essay over nostalgie zou schrijven, en ik zei: "Oké, AI, structureer een essay over nostalgie in mijn stijl." Het zou een behoorlijk fatsoenlijke klus doen, maar het zou niet oppikken waarom ik een schrijver ben, waarom ik een schrijver wil zijn. Ik wil niet alleen een schrijver zijn om een bepaald aantal woorden te produceren. Ik wil een schrijver zijn om bepaalde gevoelens te eren. AI kan die gevoelens niet kennen omdat het niet mij is. Het weet niet wat ik echt wil zeggen.” (Dit is een parafrase en geen exacte quote)

"Het effect van de massamedia is om ons denken te industrialiseren. Het te commercialiseren. Dat is niet goed voor de vrije denker, de eerlijke denker, de authentieke denker." — Alain de Botton