Jak to możliwe, że Europa była bogatsza i bardziej rozwinięta przed podbojem rzymskim niż na koniec Imperium? Ponieważ Imperium Rzymskie wzbogaciło Rzym tylko po to, aby ZRUJNOWAĆ resztę Europy - a w konsekwencji także siebie... Imperium nie było generatorem bogactwa, lecz najbardziej wyrafinowanym mechanizmem wydobycia w starożytności. Zachowywało się jak rak. Argument o standardzie życia to rozproszenie uwagi; to, co się liczy, to odporność systemowa. Przedrzymska Europa była złożoną siecią zdecentralizowanych, wysoko przystosowanych społeczeństw epoki żelaza - Celtów, Iberów, Germanów - które były lokalnie samowystarczalne i antykruchliwe. Rzym zniszczył tę różnorodną ekologiczną odporność, zastępując ją kruchą, scentralizowaną hierarchią zaprojektowaną wyłącznie w celu przekazywania zasobów z produktywnej peryferii do pasożytniczego rdzenia. Rzym narzucił imperialną monokulturę - ustandaryzowany "pakiet cywilizacyjny" ciężkiej urbanizacji, stałych armii i złożonych biurokracji - która była zasadniczo nieodpowiednia w wielu podbitych terytoriach. Ta wymuszona jednorodność zniszczyła wysoko wyspecjalizowane lokalne gospodarki, które ewoluowały przez tysiąclecia. "Rozwój", którym Rzym się chwalił, był często zasobochłonną fasadą, "modernizacją", która pozbawiała ziemię jej naturalnego kapitału, aby utrzymać architektoniczne i administracyjne obciążenie, na które podstawowe społeczeństwa nie mogły sobie pozwolić. To nie był wzrost; to była likwidacja długoterminowych aktywów na rzecz krótkoterminowej konsumpcji imperialnej. Dowodem na tę systemową porażkę jest stan końcowy przedsięwzięcia. Europa, którą Rzym napotkał, była wigorująca, rozwijająca się i demograficznie dynamiczna. Imperium po prostu ŻYWIŁO się tym. Następnie Europa, którą Rzym zostawił na Zachodzie w V wieku, była wydrążoną ruiną: wyludnioną, zdeurbanizowaną i ekonomicznie zrujnowaną. Tak zwane "ciemne wieki" nie były jedynie wynikiem barbarzyńskich najazdów; były nieuniknionym delewarowaniem bańki rzymskiej. Imperium osiągnęło maksymalną entropię, konsumując organiczną witalność kontynentu, aby napędzać kilka wieków scentralizowanego nadmiaru, pozostawiając po sobie próżnię, którą trzeba było wypełnić przez tysiąclecie.