biotech heeft zijn eigen david sacks nodig terugkijkend op het afgelopen jaar is één ding me steeds duidelijker geworden: biotech heeft wanhopig een publieke kampioen nodig. iemand die wetenschappelijke vooruitgang kan vertalen naar beleid, de verspreide stemmen van de industrie kan coördineren tot een samenhangende agenda, en biotech kan kaderen als een strategische nationale prioriteit in plaats van een niche technisch veld. dit is misschien wel de grootste structurele zwakte waarmee onze industrie wordt geconfronteerd. het volgen van de beleidsimpuls achter AI en crypto is frustrerend geweest. deze sectoren zijn snel vooruitgegaan, niet alleen omdat de technologie vordert, maar omdat mensen zoals david sacks een centrale organiserende kracht hebben gecreëerd. ze hebben een samenhangend verhaal opgebouwd, oprichters en investeerders verzameld, en de inspanningen van de techindustrie in washington gefocust. biotech heeft geen equivalent. wat dit frustrerender maakt, is dat de rationale die de urgentie in AI-beleid aandrijft, bijna woordelijk van toepassing is op biotech: concurrentie met china. nationale veiligheid. binnenlandse productiecapaciteit. strategische afhankelijkheid van buitenlandse toeleveringsketens. je zou letterlijk "AI" of "zeldzame aardmetalen" kunnen vervangen door "biotech" in veel van de recente uitvoerende orders, en de logica zou perfect blijven staan. dit zouden voor de hand liggende, bipartijdige redenen moeten zijn om te investeren in en de biotech-ecosysteem te versnellen. toch wordt de zaak niet met dezelfde helderheid of kracht gepresenteerd. een deel van het probleem is een PR-falen. de meeste beleidsmakers begrijpen niet dat biotech ≠ pharma. biotech-startups zijn de innovators; pharma is de koper van de innovatie. maar in washington worden deze groepen verward. vroege biotech wordt betrokken bij dezelfde beleidsdebatten als multibiljoen-dollar gevestigde bedrijven, en het resultaat is voorspelbaar: de mensen die de daadwerkelijke innovatie doen, worden niet vertegenwoordigd. een ander probleem is fragmentatie. AI en crypto zijn versneld omdat de gemeenschap zich als een beweging gedroeg. er was een zwaartepunt dat oprichters, operators, investeerders en beleidsmakers bij elkaar bracht. biotech daarentegen is verspreid over academische laboratoria, NIH, de FDA, startups, pharma, staatsregeringen en een lange staart van investeerders. grote pharma en kleine biotech hebben vaak niet dezelfde prioriteiten en prikkels. er is geen verenigende knooppunt dat deze stukken in een samenhangend geheel omzet. biotech heeft niet alleen meer innovatie nodig; het heeft coördinatie nodig. het heeft iemand nodig die kan verwoorden waarom deze industrie belangrijk is, de geopolitieke zaak kan bepleiten, pleiten voor regelgevende duidelijkheid, en kan vertalen tussen wetenschap en washington. het heeft iemand nodig die een verhaal kan opbouwen rond biotech als een strategisch nationaal goed in plaats van een niche technisch veld. biotech heeft zijn david sacks nodig: een bewegingbouwer, een beleidskampioen, een narratieve architect. totdat iemand die rol op zich neemt, zal de industrie blijven wereldklasse wetenschap produceren terwijl het ver onder zijn gewicht in cultuur, beleid en nationale strategie blijft.