Dit essay onderzoekt de status van virussen ten opzichte van de criteria voor leven, waarbij zowel wetenschappelijk bewijs als filosofische reflecties worden meegenomen. Ondanks hun significante interacties met biologische systemen en de controverses rond deze opvatting, voldoen virussen volgens mijn definitie niet aan de fundamentele biologische criteria voor leven. Ze zijn volledig afhankelijk van de cellulaire machinerie van de gastheer voor replicatie en missen zowel autonoom metabolisme als cellulaire structuur. Deze analyse sluit aan bij de bredere wetenschappelijke consensus en filosofische overwegingen dat virussen niet als levende organismen moeten worden geclassificeerd en de implicaties van deze hypothese. “Hoe voorkomt het levende organisme verval? Het voor de hand liggende antwoord is: Door te eten, te drinken, te ademen en (in het geval van planten) te assimileren. De technische term is metabolisme. Het Griekse woord () betekent verandering of uitwisseling. Uitwisseling van wat?” ― Erwin Schrödinger, Wat is leven?, de man die DNA decennia voordat het werd ontdekt voorspelde, en een objectieve niet-bioloog. Inleiding De aard van het leven is al lange tijd een onderwerp van filosofisch en wetenschappelijk onderzoek. Virussen, die de cellulaire machinerie van de gastheer gebruiken voor replicatie zonder autonoom metabolisme of cellulaire structuur, dagen de traditionele definities van biologisch leven uit, maar voldoen er niet aan. Historische perspectieven zijn fluctuërend geweest, waarbij virussen vaak in een grijs gebied tussen leven en niet-leven werden geplaatst. De consensus, gebaseerd op de huidige kennis, plaatst virussen echter stevig buiten het rijk van levende organismen (Moreira & Lopez-Garcia, 2009; Lederberg, 2002). Virussen hebben geen intrinsiek metabolisme. Ze dringen natuurlijk cellen binnen, en de cellen metaboliserend, en men zou kunnen zeggen dat virussen dan leven, zoals een zaad in vruchtbare grond. Echter, een zaad behoudt een lage maar bestaande metabolische staat, terwijl een stuk brood—of een virus—dat niet doet. Het materiële verschil is natuurlijk dat virussen genetische informatie bevatten, die binnen een cel kan repliceren, waardoor we ze aanvankelijk als analoog aan bacteriën kunnen beschouwen. Maar ze lijken meer op een mRNA-vaccin lipid nanoparticle dan op een bacterie, aangezien de bacterie een zelfafstemmend, actief metabolisme heeft, en het virus niet. De vraag of virussen leven is een onderwerp van debat geweest, zowel wetenschappelijk als filosofisch. Norman Pirie merkte ooit op dat het noodzakelijk wordt om leven te definiëren naarmate we entiteiten ontdekken die niet duidelijk levend of dood zijn (Villarreal, 2004). Virussen, die zich aan de grens tussen chemie en leven bevinden, repliceren binnen gastheercellen en dagen ons begrip van wat het betekent om 'levend' te zijn uit. Deze gedragingen verlenen echter niet de autonomie die een kenmerk van leven is. Wat nooit levend kan zijn buiten een levend organisme, en de activiteit stopt bij het verlaten ervan, kan niet metaboliserend, zoals Schrödinger benadrukte. Ik zou leven kunnen zien als atomen met elektronen die eromheen cirkelen, wat we materie noemen. Maar dan zou ik niet weten wat fysica is en wat biologie is. Ik zou gevangen kunnen zitten in eindeloze problemen, de horizon verbredend om niet-aardse levensvormen of onbekende fenomenen op te nemen. Ik zou oneindige mogelijkheden kunnen creëren—universum, totaliteit, bewustzijn—me overgeven aan vragen die ik niet kan beantwoorden. Het is geen lafheid om dit op te geven; het is eerder praktisch om te focussen op wat kan worden bestudeerd en met bewijs kan worden bevestigd. Ik zou een filosoof kunnen worden, leven en niet-leven als entropie kunnen beschouwen, of kwantumfenomenen kunnen bestuderen. Of ik zou het werk van de bioloog kunnen doen. De studie van leven, ambitieus maar beperkt, vereist werkdefinities. Biologen hebben criteria, taxonomieën en evolutionaire theorieën gecreëerd, die door de eeuwen heen zijn verfijnd. Deze kaders houden goed stand voor cellulaire levensvormen, die genen en evolutionaire relaties in een Levensboom in kaart brengen. Voeg virussen toe aan deze boom, en hij stort in, omdat virussen de autonome kenmerken missen die in deze definities passen. Ze passen niet logisch, semantisch of computationeel binnen dat systeem. Deze discussie verenigt diepgaande filosofische vragen met empirisch onderzoek. Het onderscheid tussen entiteiten die autonoom kunnen repliceren, metaboliserend en homeostase kunnen handhaven, en degenen die dat niet kunnen—zoals virussen—ondersteunt een binaire aard van leven. Dit perspectief wordt versterkt door de noodzaak van cellulaire structuur voor stabiel, autonoom leven (Sinha et al., 2017; Braga et al., 2018). Filosofisch gezien dagen virussen ons begrip van de definities van leven uit. Sommigen beschrijven hun replicatie binnen cellen als een "soort geleend leven" (Villarreal, 2004). Toch, aangezien ze volledig afhankelijk zijn van de metabolische machinerie van de gastheer, zijn ze meer verwant aan biologische agenten dan aan onafhankelijke levende organismen. Zoals Nobelprijswinnaar Joshua Lederberg benadrukte, zijn virussen diep verweven met de genetica en het metabolisme van de gastheer, en beïnvloeden ze de evolutie zonder zelf levend te zijn (Lederberg, 1993; van Regenmortel, 2016). Ondanks hun cruciale rol in de evolutie—met name in horizontale genoverdracht—voldoen virussen niet aan de levenscriteria vanwege hun gebrek aan metabolische onafhankelijkheid en cellulaire structuur. Hun invloed op genetische diversiteit en evolutionaire paden is onmiskenbaar, maar ze blijven buiten de categorie van levende organismen (Mindell, 2013; Puigbò et al., 2013). De metafoor van de Levensboom (ToL) is centraal in de evolutionaire biologie. Virussen compliceren de ToL vanwege hun genetische interacties met levende organismen. Hun onvermogen om aan fundamentele levenscriteria te voldoen, voorkomt echter hun opname als levende entiteiten, wat de noodzaak illustreert van modellen die hun rol erkennen zonder ze als levend te classificeren (Moreira & Lopez-Garcia, 2009; van Regenmortel, 2016). Dit erkend, keren we terug naar het perspectief van de bioloog: virussen, hoewel essentieel voor het begrijpen van genetische en evolutionaire dynamiek, missen onafhankelijk metabolisme, een cellulaire structuur en niet-parasitische reproductie. Toekomstige evolutionaire modellen zouden virussen moeten opnemen als invloedrijke biologische factoren, maar niet als levende organismen, tenzij empirische gegevens een fundamentele herdefinitie noodzakelijk maken. Conclusie: onder de huidige biologische criteria en filosofische overwegingen kwalificeren virussen niet als levende organismen. Deze opvatting sluit aan bij de wetenschappelijke consensus en praktische definities, en behoudt de samenhang in de studie van leven. Het gaat niet om gelijk of ongelijk hebben, maar om werken binnen een functioneel conceptueel kader dat biologen in staat stelt om leven op een betekenisvolle manier te onderzoeken, te categoriseren en te begrijpen.

kies wijs