Waarom de crisis van 2008 verre van voorbij is 👇 1/2 Nu @robilypj en Carlo Palombo zijn vrijgesproken, is het de moeite waard om te herinneren dat absoluut niemand op uitvoerend niveau strafrechtelijke aanklachten heeft gekregen voor wat er in 2008 is gebeurd. Integendeel, 17 jaar later beginnen we pas nu de scherpe gevolgen te voelen van het redden van de banken - vooral in termen van de publieke kosten en de impact van het onophoudelijk doorschuiven van de problemen in plaats van de slechte schulden op de juiste manier af te schrijven. Inderdaad, de schulden waarmee de overheidsbalansen sinds 2008 zijn belast om het kapitaalgat in het hart van het financiële systeem te dichten, komen nu pas terug om hun tol te eisen in termen van de onbetaalbare kosten van de schuldenlast en de impact op de inkomens van de midden- en arbeidersklasse (vraag het aan Rachel Reeves). Toch wordt de fundamentele realiteit achter deze treurige toestand nog steeds zelden besproken. En dat is het simpele feit dat we in plaats van afschrijvingen af te dwingen op degenen die deze kosten hadden moeten dragen (aangezien hun slechte oordeel tot deze crisis heeft geleid), hebben besloten om hen op kosten van de belastingbetaler boven water te houden. Zelfs vandaag de dag. De markten begrijpen dit natuurlijk. Daarom is het rendement op eigen vermogen van de meeste banken sinds de crisis gestagneerd en nooit echt hersteld. Er is een diepgaand besef, zou je kunnen zeggen, dat dergelijke banken politiek gezien nooit bovenpar rendementen aan aandeelhouders mogen bieden totdat hun DOORGAANDE staatsubsidies zijn afgebouwd. Dit kan echter (tenzij we kijken naar de balansen van centrale banken) jaren, zo niet decennia duren. Inderdaad, de huidige consensus is dat de buitensporige balansen van centrale banken (allemaal gesteund door overheidsschuld die door belastingbetalers moet worden gefinancierd) een permanent kenmerk van het financiële systeem moeten worden, omdat zonder deze steun de infrastructuur van het financiële systeem neigt naar stilstand en ineenstorting. De absurditeit van deze situatie is dat wanneer de onhoudbaarheid van dit kader leidt tot hogere rentetarieven om de tekorten aan de aanbodzijde van de echte economie aan te pakken, het de BANKEN zijn die de belangrijkste begunstigden van het kader worden (aangezien hoge rentetarieven het kapitaal genereren om hun gaten permanent te dichten via veel hogere onbetaalde couponstromen die aan banken worden uitgekeerd in de vorm van rente op reserves). Toch, wanneer politici en regeringen het aandurven om de oneerlijke verdeling van belastingbetalersrente aan banken via onverwachte belastingen te verminderen, raken de markten en banken opnieuw in paniek en dreigen ze met instabiliteit, vooral in landen als Italië. Meloni's oplossing voor dit dilemma was het sluiten van een tijdelijke wapenstilstand met het banksysteem. Als regeringen de onbetaalde inkomsten van banken ten behoeve van belastingbetalers niet kunnen terugvorderen, kunnen ook de aandeelhouders van banken dat niet. Om onverwachte belastingen te vermijden, werd banken in plaats daarvan verteld dat ze deze winsten in een soort speciale geblokkeerde reservefonds moesten houden. De overheid zou geen toegang krijgen tot het geld, maar aandeelhouders ook niet. Het uitkeren van dividenden of aandeleninkoop met dit geld was verboden. Helaas was er geen vergelijkbare voorwaarde gesteld aan het kopen van aandelen van andere banken. Als je je afvraagt hoe een van de zwakste banksectoren van de eurozone de middelen heeft gevonden om een grensoverschrijdende overnamestrijd aan te gaan, is dit het antwoord. De huidige Italiaanse M&A-hype is grotendeels een omweg om al dat overtollige geld dat in het Italiaanse banksysteem zit terug te brengen via dealstromen die aandeelhouders belonen door middel van M&A-gerelateerde aandelenwaardevermeerdering. In de UniCredit BPM-deal bijvoorbeeld, zouden BPM-aandeelhouders een premie in de vorm van UniCredit-aandelen hebben ontvangen. Deze zijn veel liquidere dan BPM en dus gemakkelijker om uit te cashen op een manier die die premie in contanten kan realiseren (zonder de bankaandelen volledig te laten instorten). Ondertussen zou UniCredit - dat de Italianen al graag een "staatloze bank" noemen - een grotere marktdominantie hebben verworven, wat mogelijk invloed heeft op de binnenlandse kredietverdeling, terwijl het nog dominanter en staatlozer van aard zou worden (let op zijn stappen richting Commerzbank).

Beste @saylor, Ik heb vier jaar lang je wijsheid gevolgd. Bedankt voor het veranderen van mijn leven. Blijf bescheiden. Short fiat. Long Bitcoin. 🟠📈