Bu yazıya geri dönmek istiyorum. Bu modern liberal fikir, ilahi bir şekilde manevi ama tanrılıktan kaçınan, insanların önceden var olan ruhlar olduğu, eterde dolaşan, rastgele piyangoyla bir kaba atılmayı beklediği fikri, aklıma gelen en zararlı dünya görüşlerinden biri. Alternatif belki de birçok insan için çok sarsıcı ve çok fazla hayranlık gerektiriyor: en küçük bir şey bile farklı olsaydı — bir dakika sonra hamile kalsaydım, diyetteki bir değişiklik ebeveynlerimin farklı iç kimyasına yol açsaydı — var olmazdım. Burada benim yerime başka biri olurdu. Muhtemelen çoğunlukla aynı olurduk; neredeyse ayırt edilemez. Belki aynı isimleri vardır. Neredeyse aynı görünürlerdi. Ama ben olmazdım. Bu gönderiyi yazan ve şimdi sizinle konuşan kişi, tabiri caizse, farklı bir "varlık" olurdu. Eğer bir şey biraz farklı olsaydı, var olmazdım. Burada düşünmem, hissetmezdim, konuşmazdım. Hayatta hepsi aynı yolları izleyebilir, aynı noktalara gelebiliriz ama Ben, Ben, bunu deneyimlemek için burada olmazdım. Var olmazdım. Muhtemelen farkı anlayamazsınız. Eğer aynı şey birinizin başına gelse ve aniden değiştirilseydiniz, muhtemelen bilemezdim. Ama sen, gerçek kişi, burada düşünmez, hissetmez ya da konuşmazdın. Sen var olmazdın. Bu, ebeveynliğin değiştiğini varsayarsak açıktır; Diyelim ki baban haberlerden bir kelime daha okuyor, treni kaçırıyor ve annenle hiç tanışmıyor. Senin yerine, onun çocuğu Sen değilsin, farklı bir babadan doğmuş – bu senaryoda sen hiç yoksunsun. Eşitlik yoktur. Hayatınız boyunca işler farklı gidebilir, yolunu değiştirebilirdi; bazen keşke keşke bunu yapmak bile doğal olabilir; ama yine de sen olurdun bunu yaşardın. Bunların hiçbiri dışarıdan bir gözlemci için fark yaratmaz; adını paylaşan kişinin aynı şekilde çıkmasını izlerken; ama bu senin için dünyayı değiştirirdi. Ya da değil; Bunu bilmek için var olamazsın. Ama eminim ki bunu okuyan kişi olarak sen de buna yas tutarsın. Bu belki de en korkunç ihtimal: bunu düşünmek, It's A Wonderful Life gibi, ama başkasının kendi hayatını yaşamasını izlemek zorundasınız. Eğer kardeşlerimden biri sadece bir saniye sonra hamile kalsaydı ve başka hiçbir şey değişmemiş olsaydı, ben de aynı şekilde doğsaydım, asla bilemezdim. Ben, Ben, hâlâ orada olurdum. Ama bugün kardeşlerimden biri olarak tanıdığım kişi aslında var olmazdı. Ben tamamen farklı biriyle etkileşimde bulunurdum. Ve tüm bunlar esasen doğrudur, reenkarnasyona inansanız bile. Bir ruhun tekrar tekrar doğduğuna inansanız bile, ister bazı Antik Helenlerin modunda, ister Mahayana okulunun modunda olsun—: ve aslında, özellikle bu şeylere inanıyorsanız, bunların hiçbiri rastgele değildir. Hangi kapta yeniden doğduğun, nerede, ne zaman, hangi kapta etrafındaki diğer tüm ruhlar yeniden doğduğundan ve hangi ruhlardan kaynaklandığına dair hiçbiri rastgele değildir. Tamamen sonuç alanıdır. Hepsi birbirine bağlıydı. Olduğunuz gibi doğmayı özlemiş olabilirsiniz, yaşadığınız tüm deneyimleri en ufak farklarla özlemiş olabilirdiniz. Ve etrafta başka hiçbir şey değişmezdi. Kimse bilmezdi. Ve sen sadece ortadan kaybolurdun. Her şeyi kaçırırdın. Şimdi sevdiğin herkes. Elbette, Budistlerin sanatı böyle düşünür, ama bu kutsamayı daha da büyük kılar. Temelde (teknik olarak olmasa da) sonsuz sayıda "sen" potansiyeli yok oldu, her nanosaniye, Senin tasarlanıp var olmaya başladığın ana kadar. Gözlemlenebilir evrendeki atom sayısından daha büyük bir sayı, her saniyede potansiyelden siliniyor. Ve SEN varsın. Ve bu düşüncenin gerçekliğe ulaştırdığı korkunç hayranlık ve Senin var olmana yol açan koşullar dizisi için duyulan büyük minnettarlık biraz ürkütücü ve biraz rahatlatıcı.