Ik wil terugkomen op deze post. Dit moderne liberale idee, vaag spiritueel terwijl het de goddelijkheid vermijdt, dat mensen vooraf bestaande zielen zijn, rondzwevend in de ether, wachtend om willekeurig in een vat geworpen te worden, is een van de meest schadelijke wereldbeelden die ik kan bedenken. Het alternatief, misschien, is te angstaanjagend voor veel mensen en vereist veel te veel ontzag: dat als zelfs het kleinste ding anders was — als ik een minuut later was geconcipieerd, als een verandering in dieet had geleid tot een andere interne chemie van mijn ouders — ik niet zou bestaan. Er zou een andere persoon hier zijn in plaats van ik. We zouden waarschijnlijk grotendeels hetzelfde zijn; bijna niet te onderscheiden. Ze zouden dezelfde naam kunnen hebben. Ze zouden er vrijwel hetzelfde uitzien. Maar het zou niet Ik zijn. De persoon die deze post schrijft en nu met jou praat, zou een andere "entiteit" zijn, om zo te zeggen. Als één ding zelfs maar iets anders was gegaan, zou ik niet bestaan. Ik zou hier niet zijn om te denken, te voelen, te spreken. We zouden alle dezelfde paden in het leven kunnen volgen, op identieke punten eindigen, maar ik, Ik, zou hier niet zijn om het te ervaren. Ik zou niet bestaan. Je zou waarschijnlijk het verschil niet kunnen zien. Als hetzelfde met een van jullie zou gebeuren, en je plotseling vervangen zou worden, zou ik het waarschijnlijk niet weten. Maar Jij, de echte persoon, zou hier niet zijn om te denken of te voelen of te spreken. Jij zou niet bestaan. Dit is duidelijk als we veronderstellen dat de afstamming verandert; stel dat je vader nog één woord meer van het nieuws leest, een trein mist en je moeder nooit ontmoet. Het kind dat zij in jouw plaats heeft, is niet Jij maar geboren uit een andere vader – in dit scenario, besta je helemaal niet. Er is geen gelijkheid. Dingen hadden anders kunnen gaan gedurende de loop van je leven en je pad kunnen veranderen; het kan zelfs natuurlijk zijn om soms te wensen dat ze dat hadden; maar het zou nog steeds Jij zijn die dat ervaart. Dit zou nooit een verschil maken voor een buitenstaander, die kijkt terwijl de persoon die jouw naam deelt hetzelfde blijkt te zijn; maar het zou een wereld van verschil maken voor Jij. Of niet; Jij zou niet bestaan om het te weten. Maar ik weet zeker dat Jij, de persoon die dit leest, dat zou betreuren. Dit is misschien de meest gruwelijke mogelijkheid van allemaal: erover nadenken is als It's A Wonderful Life, maar je bent gedwongen te kijken terwijl iemand anders jouw leven leeft. Als een van mijn broers net een seconde later was geconcipieerd, en verder niets anders veranderde, en ik precies hetzelfde was geboren, zou ik het nooit weten. Ik, Ik, zou er nog steeds zijn. Maar de persoon die ik vandaag ken als een van mijn broeders zou eigenlijk niet bestaan. Ik zou interfacing hebben met een geheel andere persoon. En dit alles is in wezen waar, zelfs als je in reïncarnatie gelooft. Zelfs als je gelooft dat één ziel keer op keer wordt geboren, of je dat nu gelooft in de zin van sommige van de Oude Hellenen, of volgens de leer van een school van Mahayana—: en in feite, vooral als je deze dingen gelooft, dan is niets hiervan willekeurig. In welk vat je opnieuw wordt geboren, en waar, en wanneer, en in welk vat elke andere ziel om je heen opnieuw wordt geboren, en welke zielen, niets hiervan is willekeurig. Het is volledig consequentialistisch. Alles is met elkaar verbonden. Je had kunnen missen geboren te worden zoals je bent, je had alle ervaringen die je hebt gehad kunnen missen, met de kleinste denkbare marges. En niets anders om je heen zou veranderen. Niemand zou het weten. En je zou gewoon weg zijn. Je zou alles missen. Iedereen van wie je nu houdt. Natuurlijk, dat is wat de kunst van het boeddhistische denken is, maar dat maakt de zegen des te groter. Een in wezen (hoewel niet technisch) oneindig aantal potentiëlen van "jij" verdween, elke nanoseconde leidend tot het moment dat Jij werd geconcipieerd en begon te bestaan. Een aantal groter dan het aantal atomen in het waarneembare universum, gewist uit de potentie met elke seconde. En JIJ bestaat. En de vreselijke ontzag dat die gedachte aan de realiteit oplegt, en de immense dankbaarheid die verschuldigd is aan de set van omstandigheden die leiden tot jouw bestaan, zijn enigszins spookachtig, en enigszins troostend.