Fakt: 520 085 osób przekroczyło Darién Gap w 2023 roku. Kolejne 302 000 zrobiło to w 2024 roku. Dziwne jest to, dlaczego nie ma drogi. Wyobraź sobie Nixona w 1971 roku, obsesyjnie dążącego do ukończenia Panamerykańskiej Drogi przed dwusetną rocznicą, aby móc umieścić na niej swoje imię. USA zgodziły się pokryć 100 milionów dolarów z 150 milionów kosztów. Kolumbia i Panama były na pokładzie. Spychacze były gotowe. A potem w Waszyngtonie pojawili się hodowcy bydła. Ameryka Południowa ma chorobę kociego języka. Ameryka Północna zlikwidowała ostatni przypadek w 1929 roku. Jedna chora krowa idąca nową, błyszczącą drogą mogłaby zniszczyć cały amerykański przemysł wołowy. Wybuch epidemii w Wielkiej Brytanii w 2001 roku zabił 6 milionów zwierząt i kosztował 8 miliardów funtów. Amerykańscy hodowcy spojrzeli na dżunglę i zobaczyli najlepsze na świecie ogrodzenie kwarantanny. Podczas gdy hodowcy pracowali w Kongresie, kobieta o imieniu Alicia Korten wędrowała przez Gap, ostrzegając rdzenne wioski o tym, co nadchodzi. Ludy Emberá-Wounaan i Guna mieszkały tam od wieków. Wiedziały, co przynoszą drogi. Najpierw drwale. Potem górnicy. A potem wszyscy inni. Utworzyli ludzką blokadę na proponowanej trasie i połączyli siły z ekologami, którzy właśnie odkryli, że Ustawa o Gatunkach Zagrożonych ma zęby. Panama obserwowała to wszystko i zrobiła rachunek. Po jednej stronie Gap znajdowała się Kolumbia z jej guerillas, kartelami i zdesperowanymi migrantami. Po drugiej stronie znajdowało się miasto Panama. Jeden urzędnik później przyznał się do cichej części na głos. Dla wielu panamskich wyborców, Darién Gap reprezentuje popularne ogrodzenie graniczne. Więc autostrada umarła. Inżynierowie mogli ją zbudować. Hodowcy, plemiona, ekolodzy i politycy wszyscy spojrzeli na 60 mil bagna i zobaczyli to samo. Dżungla jest bardziej użyteczna niż droga.