İş Kanıtı (PoW) sisteminden Proof of Stake (PoS) sistemine geçmek, Bizans Genel Problemi'nin blok zinciri çözümünü bozmaz. Sadece temel ekonomik maliyet fonksiyonunu değiştirir ve Bizans hata toleransı için gerekli temel koşulları korur. Kamuya açık blokzincirlerdeki Bizans Generalleri Problemi, özünde bir şeyi talep eder: dürüst düğümler, bazı katılımcılar kötü niyetli davransa bile tek bir kanonik tarihe yakınsa buluşması. Nakamoto tarzı uzlaşma, iki varsayımın geçerli olması şartı sürece bunu olasılıksal olarak sağlar: Dürüst katılımcılar, blok üretimini yöneten kıt kaynağın çoğunluğunu kontrol eder ve Tarihi yeniden yazmak ekonomik açıdan zorlayıcıdır. PoW ve PoS sadece o kıt kaynağın ne olduğu konusunda farklıdır. PoW'da kaynak hashing gücü—enerji + özel donanımdır. Bir saldırganın küresel hash gücünün %>50'sine ihtiyacı var. PoS'ta ise kaynak stake edilmiş tokenlardır—ekonomik değer açıkça riske atılır. Saldırgan, tüm stake edilen paraların %50'sine (veya BFT tarzı zincirlerde >2/3) >%50) ihtiyaç duyar ve bu paraların kesilme riski vardır. Her iki durumda da, dürüst katılımcılar ilgili kaynağın çoğunluğunu kontrol ettiği sürece sistem güvenli kalır. PoS Güvenliği ve Canlılığı Nasıl Korur Modern PoS protokolleri, iki temel Bizans özelliğini korur: Güvenlik – Dürüst düğümler çelişkili geçmişleri tamamlamaz. Bu uygulama şu şekilde uygulanmaktadır: Ethereum'un Casper/Gasper (kesinliği bir kez ≥2/3 kısmı doğrultu), Tendermint/BFT tarzı uzlaşma (anında kesinlik, ≥2/3 dürüst katılım), veya olasılıksal kesinlikli PoS tasarımları (en uzun zincirli varyantlar)....