Roboty wkraczają w nasze codzienne życie, ale akceptacja społeczna dla nich jest w rzeczywistości dość krucha. Ostatnio w Chicago ponad 800 mieszkańców podpisało petycję, domagając się, aby przed wprowadzeniem autonomicznych urządzeń dostawczych na chodniki, firmy musiały najpierw ujawnić szczegółowe dane dotyczące bezpieczeństwa oraz to, czy rzeczywiście spełniają standardy dostępności dla osób niepełnosprawnych (ADA). To nie jest tak, że ludzie odrzucają nową technologię, ale zaufanie do tych systemów bezzałogowych jest zbyt słabe. Gdy roboty naprawdę pojawią się na ulicach, to, co będzie interesować ludzi, to nie to, czy mogą biegać, ale bardziej praktyczne pytania: dlaczego nagle się zatrzymują? Dlaczego idą akurat tą drogą? Czy potrafią poprawnie rozpoznać i uprzejmie ustąpić miejsca osobom na wózkach inwalidzkich, z wózkami dziecięcymi lub osobom z wadami wzroku? Jeśli te procesy decyzyjne będą oparte tylko na zapewnieniach producentów, lub będą wyjaśniane dopiero po wystąpieniu problemów, to każdy robot poruszający się po ulicy będzie w rzeczywistości mobilną czarną skrzynką. Gdy pojawią się problemy, nie będzie można pociągnąć nikogo do odpowiedzialności ani dobrze podsumować doświadczeń, co w dłuższej perspektywie utrudni zdobycie akceptacji i zgody społecznej. Aby naprawdę zbudować zaufanie, sama reklama nie wystarczy; potrzebny jest proces decyzyjny, który będzie zrozumiały i weryfikowalny dla wszystkich. Tylko wtedy, gdy system będzie mógł jasno wyjaśnić: co widziałem, jak myślałem, czy ściśle przestrzegałem zasad bezpieczeństwa i dostępności, społeczeństwo będzie mogło z ufnością pozwolić tym robotom na wejście do codziennej przestrzeni publicznej. W miastach wszyscy dzielą tę samą ulicę, a jeśli autonomiczność nie może być publicznie udowodniona, trudno będzie ją wprowadzić na dużą skalę. Przejrzystość i weryfikowalność to nie luksus, ale podstawowy bilet wstępu dla robotów na drogi.