Wat als de “Cry It Out” slaaptraining (ook wel bekend als extinctie-gebaseerde slaaptraining) heeft bijgedragen aan mentale gezondheidsproblemen bij jongeren? In sommige opzichten is het de meest krankzinnige zaak om een kind aan te doen (en is het gebaseerd op ongelooflijk zwakke wetenschap). Eeuwenlang sliepen gezinnen samen zonder problemen, maar in moderne tijden is het steeds meer taboe geworden… waarom? Hoe kan herhaalde emotionele non-respons naar een baby gezond zijn? Wat doet het met hun stresscalibratie, hechtingsverwachtingen en zelfregulatie? Hoe speelt het zich uit in hun langdurige relaties en sociale connecties? Ik heb de studies gelezen en ze zijn slecht ontworpen en zwak onderbouwd. Toch hebben we een hele generatie ouders die deze krankzinnige protocollen blindelings volgen zonder zelf de gegevens te bekijken. Om eerlijk te zijn, de gegevens die co-slapen ondersteunen zijn ook zwak, maar het heeft eeuwen van precedent, dus ik voel me veel comfortabeler om dat te ondersteunen dan een nieuwe benadering die grotendeels sinds de jaren 1920 is ingevoerd. Voor wat context, in de 20e eeuw nam de behaviorist John Watson (1928), die geïnteresseerd was in het maken van psychologie tot een harde wetenschap, de kruistocht tegen genegenheid op als president van de American Psychological Association. Hij paste het paradigma van het behaviorisme toe op de opvoeding, en waarschuwde voor de gevaren van “te veel moederlijke liefde”. De 20e eeuw was de tijd waarin “wetenschap” werd verondersteld beter te weten dan moeders, grootmoeders en gezinnen over hoe je een kind moet opvoeden. Te veel vriendelijkheid naar een baby zou resulteren in een zeurderig, afhankelijk, mislukt mens. Een overheidsbrochure uit die tijd raadde aan dat "moederschap betekende het baby rustig vast te houden, in rustgevende posities" en dat "de moeder onmiddellijk moest stoppen als haar armen moe aanvoelden" omdat "de baby nooit de volwassene mag lastigvallen." Een baby ouder dan zes maanden "moet leren stil in de wieg te zitten; anders moet hij constant in de gaten worden gehouden en vermaakt door de moeder, een ernstige tijdverspilling." De waarheid is het tegenovergestelde. We weten nu dat het negeren van een kind de cortisolniveaus verhoogt en het vertrouwen en de hechting schaadt. Toch is elke jonge ouder die ik vandaag ken, hersenspoeld om hun kind in stilte te laten huilen. Het is echt wild.