Als een interessante opmerking bij deze discussie, merk op dat dit betekent dat Woke zijn en de slachtofferoriëntatie aannemen uiteindelijk een psychologisch verdedigingsmechanisme is als een uitbreiding van een functionele psychopathologie. Woke is in wezen kijken naar je eigen gebrek aan succes in de wereld en de ego beschermen tegen de gedachte "Ik moet slecht zijn in wat ik doe" door te concluderen, zoals Principal Skinner, "Nee, ik ben niet degene die slecht is; de samenleving is een enorme samenzwering die mensen zoals ik onderdrukt." In de functioneel psychopathologische zin is dit geen aangeboren denkwijze of het resultaat van fundamenteel gebroken zijn. Het is een aangeleerd maladaptief gedrag om controle extern te maken, en dus de schuld, voor gebrek aan groter succes, en het is verdomd toxisch, letterlijk functioneel psychopathologisch. Dit zou verklaren waarom Woke-denken de neiging heeft om te stijgen wanneer er een perceptie is van neerwaartse mobiliteit in een opkomende generatie (of die perceptie nu gerechtvaardigd is of niet, is een andere vraag, maar alleen de perceptie is noodzakelijk). In neerwaarts mobiele omstandigheden, of het nu eerlijk is of niet, kan een persoon de conclusie trekken voor hun gebrek aan succes dat ruwweg "Ik ben slecht," wat kan worden gekanaliseerd door Woke-ideologieën in een maladaptieve externalisatie van controle, en dus de schuld, die gelooft dat de samenleving georganiseerd is in een onzichtbare samenzwering tegen "mensen zoals jij," meestal een zondebokgroep zoals witte mensen, rijke mensen, Joden of succesvolle immigrantengemeenschappen de schuld geeft. Woke als een toxisch psychosociaal verdedigingsmechanisme tegen verantwoordelijkheid (vooral wanneer de omstandigheden echt een beetje onrechtvaardig of oneerlijk zijn) lijkt toch logisch, nietwaar?