Neredeyse bir yıl önce bir aydınlanma yaşadım ve bugün paylaşmak istiyorum. Kıştı, gerçekten soğuktu ve her zamanki gibi biraz daha sıcak ve rahat hissetmek için evde mum yakıyordum. Mumlardan birinin eriyip sonunda tamamen çalışmamasına sebep olduğunu fark ettim. Böyle devam ederse, kendini yok eder ve kullanılamaz hale gelirdi. Bu yüzden, çok düşünmeden, mum hâlâ sıcakken elimde tutmaya başladım, nazikçe yeniden şekillendirip yanmaya devam edebilsin diye kullanılamaz hale gelmeye başladım. Bunu yaparken aniden bir şeyler tıkırdadı. Fark ettim ki mumlar gibi olduğumuzu fark ettim. Elimde tuttuğum şey, kendi yanmasını destekleyebilecek bir forma dönüşmesi için sıcaklık, yumuşaklık, savunmasızlık ve hatta biraz yardıma ihtiyaç duyuyordu. Ve o anda, gerçekten bizi daha iyi yapacak şekilde değişmek istiyorsak, önce yumuşamamız gerektiğini anladım. Eğer mümkün olduğunca uzun süre kasıtlı bir hayat sürmek istiyorsak, yumuşamamız gerekiyor. Hayatı bir mum aracılığıyla anladığımı söylemek neredeyse saçma geliyor ama gerçekten hayatımda yaşadığım en güzel farkındalıklardan biri oldu. Hayat dayanılmaz geldiğinde, boğulmak ya da boğulmak gibi hissettiğinde, cevap daha çok mücadele etmek değil. Yumuşamak, seni biraz daha sıcak hissettiren her şeye yaslanmak ve acıya karşı koymak yerine ona teslim olmak içindir. Değişime karşı mücadele etmek işleri asla daha iyi yapmaz. Sadece rahatsızlığı ve acıyı uzatıyor. Yumuşama, değişmemizi sağlayan şeydir