Çoğu solcuya karşı etkileşime girme istekli olmanın aşındıran şey, birçoğunun birçok konuya uyguladığı bu dört adımlı yaklaşımdı... Bir iddiada bulunurdum... ve hemen verilen yanıt: "Bu olmayacak." oldu. Sonra bunun olduğuna dair tartışmasız kanıtlar sunurdum. Ve onlar da "Neden umursabiliyorsun?" diye cevap verirlerdi. O cevabı bir an düşünün. Eğer umursamam gereken bir şey değilse, neden baştan söylemedin? Bu iddiayı reddetmek için çaba göstermeleri, bu iddianın onları rahatsız ettiğini gösteriyor. Birisi sana sana beklemediğin bir şeyin gerçekten olduğunu kanıtladığında, iyi niyetli bir yanıt "Vay canına, bunu fark etmemiştim." ya da "Yanıldığım" gibi bir şey olurdu. Ama bunun yerine, iddiayı reddetmeleri tam olarak neden umursadığımızı bildiklerini gösterirken, doğrudan "neden umursadığınıza" sorusuna geçiyorlar. Bu, kötü niyetli tepkilerinin başlangıcıdır ama daha da kötüleşir. Sonra "oluyor ama aslında iyi bir şey" diye geçiyorlar. Bu AYNI zamanda samimiyetsizdir. Çünkü eğer bu gerçekten "iyi bir şeyse", neden iddiama ilk cevabınız bu olmadı? Neden inkâr ve sonra küçümseme? Ve sonunda "Eğer kutlamazsan, bağnazsın" dediler. Yani şunu netleştireyim... İddiamı reddediyorlar... Sonra endişemi reddediyorlar... Sonra geri dönüp aslında benim kötü biri olduğumu iddia ediyorlar, başta asla olmayacağına yemin ettikleri şeyi desteklemediğim için? ...