Nowoczesna psychiatria opiera się na wymyślonej narracji, mówi Robert Whitaker, wydawca @Mad_In_America. Oto jak dwa badania dotyczące schizofrenii uświadomiły mu, że coś jest nie tak: „Jedno z nich to badanie przeprowadzone przez badaczy z Harvardu opublikowane w 1994 roku, które przyjrzało się długoterminowym wynikom dla pacjentów ze schizofrenią i stwierdzili, że *pogorszyły się* od lat 70. XX wieku - nie poprawiły się - i teraz nie są lepsze niż były w pierwszej trzeciej XX wieku. Teraz patrzymy wstecz na pierwszą trzecią XX wieku jako na te ciemne wieki. Jak to możliwe, że przy tych nowoczesnych lekach, które naprawiają zaburzenia chemiczne, nie jesteśmy [lepsi]?” Drugie badanie zostało przeprowadzone przez Światową Organizację Zdrowia, która porównała wyniki pacjentów w trzech krajach rozwijających się - Indiach, Kolumbii, Nigerii - z długoterminowymi wynikami w USA i pięciu innych krajach rozwiniętych: „Wyniki w krajach rozwijających się były znacznie, znacznie lepsze niż w krajach rozwiniętych - tak bardzo, że doszli do wniosku, że życie w kraju rozwiniętym jest silnym predyktorem, że nie będziesz miał dobrego wyniku, jeśli zostaniesz zdiagnozowany ze schizofrenią.” A oto wielka różnica: W krajach rozwijających się stosowali leki przeciwpsychotyczne *krótkoterminowo*, zamiast długoterminowo, jak robią to w Ameryce. Whitaker postanowił, że musi zbadać to dalej, i wtedy uświadomił sobie, że nie ma podstaw do twierdzenia, że te leki naprawiają zaburzenia chemiczne w mózgu, wbrew temu, co mówiono nam przez dekady. „Zacząłem dzwonić do ludzi… którzy mówili mi, że leki naprawiają zaburzenie chemiczne w mózgu. Powiedziałem: 'Czy możesz mi pokazać, gdzie znalazłeś, że zbyt dużo dopaminy jest przyczyną schizofrenii? Albo czy możesz mi pokazać, gdzie faktycznie znalazłeś, że zbyt mało serotoniny jest przyczyną depresji?' I przysięgam na Boga, oto co powiedzieli: 'Och, tak naprawdę tego nie znaleźliśmy. To jest metafora wyjaśniająca, dlaczego powinni brać te leki - jak insulina na cukrzycę.' A ja powiedziałem: 'Rozumiem, że jak insulina na cukrzycę to metafora, ale, z pewnością, faktycznie znaleźliście te zaburzenia chemiczne. I po prostu chcę przeczytać badania, gdzie to zrobiliście.' A pierwsza osoba mówi: 'Nie, tak naprawdę tego nie znaleźliśmy.' Druga osoba: 'Nie, tak naprawdę tego nie znaleźliśmy.' A potem poszedłem do producentów Risperdalu, który jest atypowym lekiem drugiej generacji, a Risperdal był reklamowany jako naprawiający nie tylko zaburzenie dopaminowe w mózgu, ale także jako zaburzenie serotoninowe w mózgu. „I w rzeczywistości udało mi się w tym czasie dotrzeć do rzeczywistych badaczy, a wiesz co powiedzieli? 'Tak, to po prostu nonsens… jestem trochę zawstydzony, że to mówimy,'” powiedział mi.