Ik heb gemerkt dat mijn focus afneemt. Niet bij één persoon, maar over systemen en gesprekken heen. Er was een tijd waarin een vergadering veel ideeën tegelijk kon bevatten. We konden zijpaden verkennen, halfgevormde gedachten testen en onverwachte verbindingen laten opkomen zonder momentum te verliezen. Die losheid was productief omdat de kosten van ambiguïteit laag waren. Dat lijkt nu niet meer waar te zijn. Nu fragmenteren aandacht en ideeën snel. Ideeën vermenigvuldigen zich, maar ze stapelen zich niet op. Het werk houdt steeds meer in dat we het veld verkleinen, het doel herformuleren en het gesprek terugbrengen naar een gedeeld kader voordat er iets kan vooruitgaan. Ik merk dat ik minder tijd besteed aan het genereren van ideeën en meer tijd aan het beperken ervan. Minder tijd om ruimte te creëren, meer tijd om het opzettelijk te sluiten. Ik ben er nog niet van overtuigd dat dit een afname van creativiteit weerspiegelt. Het voelt meer als een verandering in waar de beperking ligt. Focus, niet verbeelding, lijkt de beperkende factor te zijn. Ik weet nog niet wat ik daarvan moet maken. Maar het voelt als een echte verschuiving in hoe werk plaatsvindt, en eentje die het waard is om te benoemen voordat we proberen het op te lossen.