Buitenlands beleid ‘regels’ zijn onzin. We zijn altijd op onszelf aangewezen, in ons eigen moment - en modellen uit het verleden kunnen ons op het verkeerde pad brengen. ‘Realisme’ probeert bijvoorbeeld meestal de lessen van Bismarck op vandaag toe te passen. Maar je kunt niet aannemen dat China zoals Duitsland is, en een conflict met het Westen zal aanwakkeren - of omdat Athene en Sparta een vaag vergelijkbaar conflict hadden. China heeft historisch geprobeerd een regionale hegemon te zijn, en heeft sinds 1979, toen het Vietnam aanviel, geen buur meer binnengevallen, weinig bereikt - en zich toen teruggetrokken. De lange cultuur en geschiedenis van een plek is minstens zo belangrijk als een model dat in een universiteit is bedacht. Een enorm blinde vlek van de westerse diplomatie is het volgen van deze ‘modellen’ zonder historische, sociale of zelfs linguïstische kennis van de potentiële ‘rivalen.’ En de tendentieuze pogingen om die rivalen te ‘matchen’ zouden wel eens de voorwaarden kunnen creëren die de modellen voorspellen. Maar als je eerst zou proberen een deal te sluiten - zou het kunnen werken. We kunnen dit in de VS niet echt weten omdat we altijd het ergste aannemen, zoveel mogelijk provoceren, en dan de reacties van rivalen als bevestiging van de aanvankelijke aannames beschouwen.