Yaşım ilerledikçe nostalji hissediyor ve çocuklarıma bu ülkenin taşıdığı inanılmaz tarihi öğretme sorumluluğunu o kadar çok hissediyorum. Şükran Günü'nün bu hissi öne çıkarmanın bir yolunu var. Tanıdık tarifler, aile hikayeleri, nesiller boyunca sessizce süren gelenekler, kültürümüzün ancak onu niyetle aktarırsak hayatta kalacağını hatırlatıyor. Amerikalılar olarak bizi şekillendiren anları sık sık düşünüyorum. Yaz gecelerini aydınlatan 4 Temmuz havai fişeklerini, ilk Şükran Günü ile ilgili okul oyunlarını, parlak stadyum ışıkları altında beyzbol maçlarını, hafta sonu sabahları Disney filmlerini ve bayraklarla süslenmiş mahalleleri hatırlıyorum. Washington'un kararlılığı, Lincoln'ün istikrarlı liderliği ve bir ulusu harekete geçiren Dr. King'in vizyonu hakkında hikayeleri düşünüyorum. Evden uzakta savaşan askerlerin cesaretini, hiçbir şeyden hayat kuran ailelerin gücünü ve birçok kişinin taşıdığı sıkı çalışmanın daha iyi bir gelecek yaratabileceğine inanmasını düşünüyorum. Bu anılar çocukluğumuzda yaşadı ve bir ülke kimliğimizi şekillendirdi. Bunlar küçük şeyler değildir. Bunlar, bize aidiyet hissi veren paylaşılan bir hikayenin parçaları. Ama kültür garanti değildir. Sadece öğrettiğimizde, koruduğumuzda ve bizi şekillendiren hikayeleri anlattığımızda yaşar. Ve bir neslin Amerika'nın nefret edilecek bir şey olduğuna inanarak büyümesine izin veremeyiz. Onlara gurur duygusu, anlayış ve bu ülkeyi inşa eden fedakarlıklar ve umutlarla bağlıyız. Bu Şükran Günü'nde, kendimi düşündüğüm ve minnettar olduğum şey buydu. Bizi şekillendiren tarih, miras aldığımız değerler ve gelecek neslin geldiği ülkenin güzelliğini bilmesi için taşıdığımız sorumluluk.