Hoe ouder ik word, hoe meer de nostalgie toeslaat, en hoe meer ik de verantwoordelijkheid voel om mijn kinderen te leren over de ongelooflijke geschiedenis die dit land heeft. Thanksgiving heeft een manier om dat gevoel naar voren te brengen. De vertrouwde recepten, de familieverhalen, de tradities die stilletjes door generaties heen zijn voortgezet, herinneren me eraan dat onze cultuur alleen overleeft als we ervoor kiezen om het met opzet door te geven. Ik denk vaak aan de momenten die ons als Amerikanen hebben gevormd. Ik herinner me het vuurwerk op de Vierde van Juli dat de zomernachten verlichtte, schooltoneelstukken over de eerste Thanksgiving, honkbalwedstrijden onder heldere stadionlichten, Disney-films op zaterdagochtenden, en buurten versierd met vlaggen. Ik denk aan de verhalen van Washingtons vastberadenheid, Lincolns constante leiderschap, en Dr. Kings visie die een natie in beweging bracht. Ik denk aan de moed van soldaten die ver van huis vochten, de kracht van gezinnen die levens uit het niets opbouwden, en het geloof dat zoveel mensen droegen dat hard werken een betere toekomst kon creëren. Deze herinneringen leefden in onze kindertijd en vormden onze identiteit als land. Het zijn geen kleine dingen. Het zijn de stukjes van een gedeeld verhaal die ons een gevoel van verbondenheid gaven. Maar cultuur is niet gegarandeerd. Het leeft alleen als we het onderwijzen, beschermen en de verhalen vertellen die ons hebben gevormd. En we kunnen niet toestaan dat een generatie opgroeit met de gedachte dat Amerika iets is om op te neerkijken. We zijn hen een gevoel van trots, een gevoel van begrip, en een verbinding met de offers en de hoop die dit land hebben opgebouwd, verschuldigd. Deze Thanksgiving was dat waar ik aan dacht en waarvoor ik dankbaar was. De geschiedenis die ons heeft gevormd, de waarden die we hebben geërfd, en de verantwoordelijkheid die we dragen om ervoor te zorgen dat de volgende generatie de schoonheid van het land waar ze vandaan komen kent.