Im starszy się staję, tym bardziej uderza mnie nostalgia i tym bardziej czuję odpowiedzialność, aby nauczyć moje dzieci o niesamowitej historii, jaką ma ten kraj. Święto Dziękczynienia ma sposób na wydobycie tego uczucia. Znane przepisy, rodzinne opowieści, tradycje, które cicho przetrwały przez pokolenia, przypominają mi, że nasza kultura przetrwa tylko wtedy, gdy zdecydujemy się ją przekazać z intencją. Często myślę o momentach, które ukształtowały nas jako Amerykanów. Pamiętam fajerwerki z Czwartego Lipca, które rozświetlały letnie noce, szkolne przedstawienia o pierwszym Święcie Dziękczynienia, mecze baseballowe pod jasnymi światłami stadionu, filmy Disneya w weekendowe poranki i sąsiedztwa udekorowane flagami. Myślę o historiach determinacji Waszyngtona, stabilnym przywództwie Lincolna i wizji Dr. Kinga, która poruszyła naród. Myślę o odwadze żołnierzy, którzy walczyli daleko od domu, sile rodzin, które budowały życie z niczego, oraz wierze, którą tak wielu nosiło, że ciężka praca może stworzyć lepszą przyszłość. Te wspomnienia żyły w naszym dzieciństwie i ukształtowały naszą tożsamość jako kraju. To nie są małe rzeczy. To są elementy wspólnej historii, które dały nam poczucie przynależności. Ale kultura nie jest gwarantowana. Żyje tylko wtedy, gdy ją uczymy, chronimy i opowiadamy historie, które nas ukształtowały. I nie możemy pozwolić, aby pokolenie dorastało, wierząc, że Ameryka jest czymś, co należy nienawidzić. Jesteśmy im winni poczucie dumy, zrozumienia i połączenia z poświęceniami oraz nadziejami, które zbudowały ten kraj. W tym Święcie Dziękczynienia to właśnie o tym myślałem i za co byłem wdzięczny. Historia, która nas ukształtowała, wartości, które odziedziczyliśmy, oraz odpowiedzialność, którą nosimy, aby upewnić się, że następne pokolenie zna piękno kraju, z którego pochodzi.