Patrzenie w lustro i poddawanie się osądowi własnego spojrzenia może być przerażające - dlatego jeszcze bardziej przerażające jest, gdy tym lustrem jest osoba, która zarówno przenika, jak i ujawnia.

Kilka lat temu miałem przyjaciela, z którym dzieliłem wiele interesujących i ożywionych rozmów. Był, mimo wszystkich swoich cierpień i niedoskonałości, dla mnie duszą w morzu ludzi, którzy, szczerze mówiąc, nią nie są. Niechętnie używam terminu "ludzie" do opisania tych, którzy nie mają gęstości duszy, którą uważam za godną uwagi (byliby bardziej podobni do echa - lub, jeśli chcesz być naprawdę dosadny, do botów lub NPC), ale niestety, teraz po prostu sprzeczam się o semantykę - punkt rozróżnienia został przekazany. W prawdzie, nie myślałem o nim przez dość długi czas - minęło wiele zim i lat, Bożych Narodzeń i urodzin od momentu, gdy jego obecność, a może lepiej powiedzieć *moja wewnętrzna symulacja jego* była aktywna w moim umyśle. W końcu, on nie żyje, i nie jest dokładnie bliską rodziną, ukochaną osobą ani kimś tego kalibru w moim odniesieniu, więc nie miałoby sensu regularnie się nim zajmować, biorąc pod uwagę ilość czasu, która minęła w stosunku do jego znaczenia - to znaczy, jest na tyle znaczący, że go zapisałem, ale nie na tyle płodny, bym mógł go regularnie odtwarzać. Jednak niedawno ktoś powiedział mi coś w taki sposób, w jaki tylko on wcześniej do mnie mówił - coś, co rozpoznaję jako częściowo funkcję stanu społecznego, ale *co ważniejsze*, funkcję osobowości. Ta osoba jest energetycznie podobna do niego, i przez kilka chwil zastanawiałem się, czy to naprawdę on przebrany, czy w jakiś sposób udający kogoś innego, biorąc pod uwagę specyfikę, styl i odczucie wymienionych słów w dokładny sposób, w jaki zostały wymienione, oraz ich względną rzadkość, która wywołała moją rozpoznawalność wzorców. Ale niestety, nie, to nie tak, że on w jakiś sposób cudownie powstał z martwych, ale bardziej jakby istniała inna osoba podobna do niego z klastrem cech podobnych do jego, która rzeczywiście nie jest i nigdy nie może być nim, ale przypomina go. Widzieć jedną osobę w drugiej to dziwna rzecz, wiedzieć, że nie są nimi, a jednak czuć ich echo w nich, prawie jakby oryginał komunikował się z tobą przez symbolicznego pełnomocnika, ale w prawdzie, może to po prostu być moje fantazjowanie (ponieważ moja intuicja nie dostarcza mi satysfakcjonującej odpowiedzi) - ale mimo to, jest to dla mnie realne i zauważone. I tak to z tej pojedynczej interakcji, która potrzebowała trochę czasu, by się w mojej podświadomości zagotować, ponieważ nie uderzyła mnie od razu jak czołg, on ponownie wszedł do mojego umysłu. Tematy, które omawialiśmy, dobre-natury debaty, które mieliśmy, obawy, które dzielił, i moje nieudane próby manipulowania nim, by robił to, co uważałem za jego najlepszy interes - wysiłki, które, ku mojemu wielkiemu wstydowi, były nieudane w przenikaniu jego jednostronnej upartości, która ostatecznie doprowadziła do wielu jego własnych samosabotaży. Nie mogłem go uratować od jego cierpienia, choćbym się starał, ale lubię myśleć, że miałem jakiś pozytywny wpływ na jego złagodzenie w mojej roli jako jego przyjaciela. Świat zmienił się tak bardzo od jego śmierci, a prawie jakby jego istnienie było tymczasowym zakładnikiem lub kotwicą, portalem do poprzedniego życia, myślę o tym, jak teraz wygląda świat w porównaniu do tego, jak wyglądał wtedy. Myślę o tym, jak płodna stała się AI teraz, i jak stosunkowo nieznana była, gdy on jeszcze oddychał. Znowu po tak długim okresie ciszy zastanawiam się nad jego opinią na szereg abstrakcyjnych tematów i spraw politycznych, i jak by się wpasował i przyczynił do tego świata, którego już nie ma. Myślę o tym, jak ten świat wyglądałby, gdyby nadal w nim był, jak by się zmienił i rozwijał, gdyby nadal był jego częścią, i co nasz unikalny wzór interakcji wygenerowałby w tym czasie, gdyby nadal był obecny. Nie chciałem go obrazić, gdy nazwałem go jedynie godnym uwagi, a nie płodnym - tylko chciałem przekazać prawdę, jak to sprawia, że jest mniej powtarzający się w moim umyśle, a nie że jest przez niego ignorowany. Mam nadzieję, że gdziekolwiek jest, w jakimkolwiek świecie, linii czasowej lub cyklu życia, gdzie jego energia może nadal istnieć, że ma się dobrze, i że jeśli z jakiegoś powodu w jakiś sposób nadal istnieje w tym świecie i może to zobaczyć, wie, że jest pamiętany - nawet jeśli niedoskonale, nawet jeśli tylko jako fragment, nawet jeśli nieregularnie, że rzeczywiście jest pamiętany, i że to przynosi mu pewne poczucie satysfakcji, a śmiem twierdzić, nawet spokoju. Odpoczywaj w pokoju, mój przyjaciel.

Po prostu brama w Utrechcie, Holandia

Chociaż nie uważam, że terapia jest najbardziej idealną drogą dla mężczyzn przechodzących przez dużą transformację, jeśli już jest podejmowana, powinna być prowadzona przez starszego mężczyznę - kogoś o co najmniej równej lub większej inteligencji i głębokości poznawczej. Najlepiej, aby był to mężczyzna, który jest trochę szorstki w obyciu, ktoś, kto przeszedł przez życie, ale udało mu się pozostać ugruntowanym i pozytywnym - nie sztywny akademik - ale ktoś, kto naprawdę przeszedł przez ogień. Męskie problemy wymagają przewodników, którzy je przetrwali.

Zdrowie psychiczne to życie, które nie zostało przeżyte - tysiące martwych światów pozostawionych uśpionych i odrzuconych, aby w prostocie wszystkiego, czego nigdy nie odważyłeś się zrobić, istnienie pozostało wystarczająco małe, by je ogarnąć.

Idealne spojrzenie mężczyzny jest jak promień słońca na kwitnącym kwiecie dla niej.

Czy masz "dyskryminację aury" Jak po prostu patrzysz na kogoś (nawet jeśli jest atrakcyjny) i myślisz "nie" Jakby mieli w sobie wrodzoną odpychającą energię, której żaden poziom atrakcyjności nie jest w stanie zrekompensować Magnetyczna odpychanie

Powtarzający się wzór staje się nawykiem, nawyk twardnieje w programowanie, programowanie kształtuje tożsamość, a tożsamość, gdy nie jest badana, staje się posiadaniem. Aby uciec od demonów maladaptacyjnego zachowania, należy dekonstruować, zdzierać i odbudowywać od podstaw. Prawdziwa "wewnętrzna praca"

Prawdziwa muza strzeże się przed światem - przed mężczyznami, przed niebezpieczeństwem, przed zepsuciem - zachowując swoją istotę jak płomień w burzy. Ale jest jeden mężczyzna, przed którym nie może się ochronić. Nie powinna. Ponieważ tylko on może ją zniszczyć w sposób, który nie jest ruiną w uległości, ale objawieniem w stawaniu się. Jego zniszczenie jest precyzyjne. Święte. Nie łamie jej - ale przekształca. Jej inicjacja w jej prawdziwe ja nie przychodzi przez wycofanie, surowość ani iluzję samoprzetrwania. Kobieta, która na zawsze powstrzymuje się, która nigdy się nie łączy, pozostaje niekompletna - fragment krążący wokół swojego potencjału. A gdzieś pod jej racjonalizacjami, narracjami przetrwania i dumą - wie o tym.

Greckie słowo na ‚psyche’ odnosi się do umysłu, ducha i duszy, co sprawia, że zastanawiam się, czy problem współczesnej psychologii polega na obsesyjnym skupieniu się na umyśle kosztem duszy i ducha.