jedyną rzeczą, którą wiem, jest to, że historia nie pamięta ostrożnych

Czucie się swobodnie w towarzystwie kogoś to niedoceniana forma przywództwa. Dla osób, które są już tak samodzielne, że graniczą z samowyzyskiem, zarządzanie pod presją nie motywuje – po prostu przyspiesza wypalenie. Dlatego zacząłem cenić swoich obecnych liderów: pozostają optymistyczni, nie narzekają, działają szybko, a gdy coś się psuje, po prostu to naprawiają. Efekt jest nieintuicyjny: omawianie problemów z nimi wydaje się mniej stresujące niż noszenie ich samemu. To ulga, a nie ocena wydajności. Osoby samodzielne nie brakuje motywacji. Zmagają się z nadmiernymi oczekiwaniami, perfekcjonizmem i lękiem przed rozczarowaniem innych. Lider, który dodaje presji na to wszystko, nie podnosi poprzeczki; potęguje jedynie lęk. Ale lider, który sygnalizuje "iterujemy, a nie perfekcjonujemy" i "próbowanie kosztuje mniej, niż myślisz", tworzy psychologiczną przestrzeń, w której dobra praca naprawdę się odbywa. W branżach o wysokiej wiedzy, wysokiej iteracji i wysokiej zmienności, przywództwo nie musi oznaczać bycia najmądrzejszym, najsilniejszym czy tym, który najciężej pracuje. Może oznaczać to: twoja obecność sprawia, że ludzie czują, że wszystko jest do ogarnięcia, a nawet najdziwniejsze pomysły są przynajmniej warte spróbowania.

W męskich branżach, takich jak kryptowaluty, zauważam pewien wzór: kobiety zabierają głos w sprawach takich jak molestowanie, ale często czują potrzebę dodania: „Nie jestem feministką, ale…”. Rozumiem, skąd to się bierze. Słowo „feministka” zostało zdemoralizowane do tego stopnia, że otwarte przyznanie się do niego wydaje się ryzykowne zawodowo. Chcesz chronić swój dostęp do męskich sieci, chcesz utrzymać szeroką publiczność, więc przekształcasz bardzo podstawowe idee w coś ŁAGODNIEJSZEGO: „Nie interesują mnie etykiety, po prostu zależy mi na sprawiedliwości.” Ironią jest to, że to, co opisują, to feminizm w jego najbardziej fundamentalnej, rozsądnej formie: kobiety są ludźmi, nie powinny być molestowane w pracy, zachęty i władza nie powinny być nadużywane. To nie jest radykalne. To po prostu prawa człowieka stosowane do połowy populacji. Osobiście mniej interesuje mnie kontrolowanie etykiet, a bardziej psychologia stojąca za tym zastrzeżeniem. Kiedy kobieta musi powiedzieć „Nie jestem feministką” jako zaklęcie ochronne przed krytyką molestowania, mówi to więcej o otoczeniu niż o niej samej. Pokazuje, jak kosztowne jest nadal, reputacyjnie, powiedzenie otwarcie: „tak, jestem feministką, a nie, to nie znaczy, że nienawidzę każdego mężczyzny.”