We uiten vaak indirect "wie we zijn" door anderen te beoordelen. Wanneer we iemand prijzen met de woorden "hij heeft echt visie", is de onderliggende boodschap vaak: ik kan zulke mensen waarderen, wat betekent dat ik ook veel visie heb. Wanneer we iemand veroordelen met de woorden "hoe kan hij zo principeloos zijn", is de onderliggende boodschap vaak: ik kan dit soort dingen niet aanzien, wat betekent dat ik veel principes heb. Dit gedrag is in wezen een vorm van zelfpresentatie, waarbij we door het beoordelen van anderen onze morele imago, sociale status of superioriteit vormgeven en versterken. Psychologisch gezien heeft dit te maken met "morele vergunning" of "signaaloverdracht": we gebruiken onze houding tegenover anderen om aan de buitenwereld (en ook aan onszelf) te bewijzen "ik ben een goed persoon", "ik heb inzicht", "ik sta hoog". En die laatste zin "mensen zijn allemaal egocentrisch, het universum draait ook om jou/ik", snijdt echt tot de kern. Alle waarnemingen, alle betekenissen, vallen uiteindelijk samen op het observatiepunt "ik". Hoe groot of verachtelijk anderen ook zijn, ze moeten door de "filter" van "ik" gaan om mijn wereld binnen te komen. Prijzen en veroordelen zijn slechts manieren waarop "ik" anderen gebruik om mijn eigen biografie te schrijven. Dus, de volgende keer dat je iemand ziet die bijzonder enthousiast is over het beoordelen van anderen, denk dan eens na: Praat hij echt over die persoon, of praat hij over zichzelf? Mensen zijn complex, maar ook eenvoudig en schattig. Uiteindelijk leven we allemaal in ons eigen universum.