Socialisten verzinnen en veroordelen vervolgens het idee van "late-stage capitalism" zonder ooit te definiëren wat er eigenlijk veranderd is. Wanneer ze onder druk worden gezet, beschrijven ze iets dat helemaal geen kapitalisme is. Het is vriendjespolitiek, corporatisme, regulatoire vangst en oligarchie. Dat zijn geen kenmerken van kapitalisme. Het zijn kenmerken van staatsmacht die winnaars en verliezers aanwijst. Let op de contradictie: ze hebben vaak geen probleem met wat ze "early-stage capitalism" noemen, omdat het competitief, gedecentraliseerd, innovatief is en de levensstandaard verhoogt. Wat ze haten is wat er gebeurt nadat zware regulering, subsidies, reddingsoperaties, licentiekartels en politieke favoritisme de overhand krijgen. Met andere woorden, ze haten kapitalisme nadat het gedeeltelijk gesocialiseerd is. Dan komt de fatale fout: in plaats van de staatsverstoringen die de corruptie veroorzaakten te verwijderen, eisen ze meer daarvan. Meer controle, meer planning, meer macht geconcentreerd in dezelfde instellingen die het systeem al hebben gebroken. Dus eindigen ze met het bestrijden van kapitalisme voor de zonden van het socialisme, terwijl ze zich inbeelden dat het verdubbelen van de inzet op de zaak op de een of andere manier een utopie zal opleveren, terwijl het in werkelijkheid alleen stagnatie, wrok en eindeloze klachten van iedereen, inclusief de socialisten zelf, produceert.