Dit is feitelijk onjuist. In de praktijk komen beloningen niet voort uit de vrijgevigheid van kaartnetwerken. Ze worden op drie hoofdmanieren gefinancierd: > Handelaren financieren een groot deel van de beloningen Veel beloningen worden effectief door handelaren betaald. Handelaren stemmen in met hogere vergoedingen of marketingprogramma's om de verkoop, zichtbaarheid of conversie te verhogen. Toen ik bij Amex werkte, voerden we deze programma's uit waarbij handelaren routinematig betaalden om aanbiedingen en beloningsverhogingen te runnen omdat kaarten de vraag stimuleren. > Consumentenlekkage betaalt voor power users Veel kaarthouders optimaliseren niet: - ze betalen jaarlijkse vergoedingen - ze draaien saldi en betalen rente - ze lossen punten niet efficiënt in Dat geld subsidieert de beloningen voor mensen die kaarten "goed" gebruiken. Als iedereen de beloningen maximaliseerde, zou het systeem niet werken. > Interchange wordt gerecycled om het netwerk vast te leggen: Visa, Mastercard, enz. verzamelen interchange en geven vervolgens delen ervan terug als incentives aan uitgevers en acquirers om gebruikers en handelaren aan boord te halen. Dit is geen neutrale afstemming, het is strategische herverdeling om het netwerk dominant te houden. Kaarten zijn een ongelooflijk netwerkeffect, maar niet omdat de incentives eerlijk zijn afgestemd. Ze werken omdat handelaren de minste onderhandelingsmacht hebben, consumenten financieel inefficiënt zijn, banken krediet en float monetiseren, en netwerken in het midden zitten met bijna nul marginale kosten.