Przez ostatnie kilka lat często pracowałem z figurami zbudowanymi z kursorów. Przesuwałem każdy kursor ręcznie, klatka po klatce, budując ruch z setek drobnych decyzji. Ostatnio spróbowałem czegoś nowego w mojej własnej estetyce. Zamiast figur stworzonych z kursorów, zacząłem konstruować figury z okien interfejsu Windows. Zarys jest zbudowany z ramek UI. „Wypełnienie” to migoczący niebieski ekran śmierci. Okazało się to znacznie trudniejsze, niż się spodziewałem. Gdy figura się porusza, przerysowuję cały kontur dla każdej klatki. Nawet prosty ruch 8–10 klatek zamienia się w dni pracy. Od czasu do czasu widzę komentarze takie jak: „Prawdopodobnie tylko AI.” „Wygląda jakby zrobiła to maszyna.” I rozumiem, dlaczego ludzie tak myślą. AI stało się normalnym narzędziem, a wielu artystów używa go odważnie i głęboko — to też forma mistrzostwa. Każdy ma swój sposób pracy z technologią. W moim przypadku AI może stanowić 10% procesu. Decyduję się opierać pełnej automatyzacji, komplikować ścieżkę, być skrupulatnym. Chcę budować ruch ręcznie, czuć każdą klatkę — jakbym fizycznie dotykał cyfrowego świata. Te 5–10 sekund ruchu, które widzisz, zajmują mi dni. Czasami tygodnie. Estetyka Y2K narodziła się w czasach, gdy ludzie wciąż zmagali się z technologią, próbując ją zrozumieć i okiełznać. Kontynuuję ten dialog: nie oddając wszystkiego maszynie, ale negocjując z nią. ...