De afgelopen jaren heb ik vaak gewerkt met figuren die zijn opgebouwd uit cursors. Ik bewoog elke cursor met de hand, frame voor frame, en bouwde beweging op uit honderden kleine beslissingen. Onlangs heb ik iets nieuws geprobeerd binnen mijn eigen esthetiek. In plaats van cursor-gegenereerde figuren, begon ik figuren te construeren uit Windows-interfacevensters. De omtrek is opgebouwd uit UI-frames. De "vulling" is een glinsterend blauw scherm van de dood. Het bleek veel moeilijker te zijn dan ik had verwacht. Wanneer de figuur beweegt, teken ik de hele contour opnieuw voor elk frame. Zelfs een eenvoudige beweging van 8–10 frames verandert in dagen werk. Af en toe zie ik opmerkingen zoals: "Waarschijnlijk gewoon AI." "Lijkt alsof de machine het deed." En ik begrijp waarom mensen dat denken. AI is een normaal hulpmiddel geworden, en veel kunstenaars gebruiken het moedig en diepgaand — dat is ook een vorm van meesterschap. Iedereen heeft zijn eigen manier om met technologie te werken. In mijn geval is AI misschien 10% van het proces. Ik kies ervoor om volledige automatisering te weerstaan, om het pad te compliceren, om nauwgezet te blijven. Ik wil beweging met de hand opbouwen, elke frame voelen — alsof ik de digitale wereld fysiek aanraak. Die 5–10 seconden beweging die je ziet, kosten me dagen. Soms weken. De Y2K-esthetiek is geboren in een tijd waarin mensen nog worstelden met technologie, probeerden het te begrijpen en te temmen. Ik ga die dialoog voort: niet alles overdragen aan de machine, maar ermee onderhandelen. ...