Moim zdaniem to jest „Porozumienie Mar-a-Lago” w czasie rzeczywistym: Strategia pozwalania na wzrost globalnych rentowności w stosunku do rentowności w USA jest kluczowa dla osłabienia dolara. To, co niektórzy postrzegają jako zmianę na rynku, ja widzę jako politykę — wyraźny ruch w kierunku dewaluacji dolara. Implikacje sięgają dalej, zwłaszcza dla rynków wschodzących, które, jak sądzę, mogą znacznie skorzystać z tego środowiska.

To, co dla wielu może wydawać się jednym z najbardziej nielogicznych ruchów, dla mnie wygląda na bardzo przekonujące w dzisiejszym makrośrodowisku. Celem nie jest bycie kontrariańskim dla samego bycia, ale dążenie do tezy, która jest fundamentalnie silna i szeroko niedoinwestowana. To, moim zdaniem, definiuje rynki wschodzące dzisiaj. Oprócz rosnących cen surowców, dwa kluczowe czynniki napędzają te gospodarki: słabszy dolar i stłumione amerykańskie stopy procentowe. Oba wydają się prawdopodobne w moim odczuciu, biorąc pod uwagę skalę obciążenia długiem i strukturalne podwójne deficyty, z którymi obecnie się borykamy.

Nigdy nie zapominaj — najsilniejsze trendy często zaczynają się w ciszy: Największy producent srebra w Ameryce Północnej właśnie przekroczył poziom oporu, który utrzymywał się przez 45 lat. Może to wydawać się specyficzne dla firmy, ale wierzę, że może to sygnalizować coś znacznie większego dla całego przemysłu wydobywczego. Gdybym miał to podsumować, to być może jest to najbardziej ekscytujący moment dla metali szlachetnych w mojej karierze, moim zdaniem.