Andrej Karpathy heeft letterlijk de neurale netwerken gebouwd die draaien in code-assistenten. Hij heeft de wereld deep learning geleerd aan Stanford. Hij leidde AI bij Tesla. Als hij zich als programmeur "dramatisch achter" voelt... dan zegt dat alles over waar we staan. De bekentenis hier is dat rauwe intelligentie en diepe technische kennis niet langer garantie bieden voor meesterschap. De nieuwe stack gaat niet over het begrijpen van transformers of het schrijven van elegante algoritmen. Het gaat om het orkestreren van een zoo van stochastische systemen die niemand volledig controleert. Karpathy's lijst is onthullend: agenten, subagenten, prompts, contexten, geheugen, modi, permissies, tools, plugins, vaardigheden, hooks, MCP, LSP, slash-commando's, workflows, IDE-integraties. Dat zijn 15+ nieuwe primitieve elementen die 18 maanden geleden niet bestonden. Elk van hen evolueert wekelijks. Het probleem van het mentale model is echt. Traditionele engineering geeft je deterministische systemen. Je schrijft code, het doet precies wat je hebt geschreven. Nu beheer je entiteiten die "fundamenteel stochastisch, feilbaar, onbegrijpelijk en veranderlijk" zijn. Zijn "buitenlandse tool zonder handleiding" kader is precies goed. We zijn allemaal bezig met het reverse-engineeren van mogelijkheden in real-time. De documentatie is altijd verouderd. De beste praktijken van 3 maanden geleden zijn al verkeerd. De magnitude 9 aardbeving komt niet. Hij heeft al plaatsgevonden. De naschokken zijn de nieuwe norm.