In door mannen gedomineerde industrieën zoals crypto, merk ik een patroon op: vrouwen spreken zich uit over kwesties zoals intimidatie, maar voelen vaak de behoefte om toe te voegen: "Ik ben geen feminist, maar...". Ik begrijp waar het vandaan komt. Het woord "feminist" is zo gedemoniseerd dat het openlijk bezitten ervan aanvoelt als een carrièrerisico. Je wilt je toegang tot mannelijke netwerken beschermen, je wilt je publiek breed houden, dus herformuleer je heel basale ideeën als iets SOFTER: "Ik ben niet zo van de labels, ik geef gewoon om eerlijkheid." De ironie is dat wat ze beschrijven feminisme is in zijn meest fundamentele, redelijke vorm: vrouwen zijn mensen, we zouden niet op het werk geïntimideerd moeten worden, prikkels en macht zouden niet misbruikt moeten worden. Dat is niet radicaal. Dat zijn gewoon mensenrechten toegepast op de helft van de bevolking. Persoonlijk ben ik minder geïnteresseerd in het controleren van labels en meer in de psychologie achter die disclaimer. Wanneer een vrouw moet zeggen "Ik ben geen feminist" als een veiligheidsformule voordat ze intimidatie bekritiseert, zegt dat meer over de omgeving dan over haar. Het toont aan hoe duur het nog steeds is, reputatietechnisch, om openlijk te zeggen: "ja, ik ben een feminist, en nee, dat betekent niet dat ik elke man haat."