Er is de laatste tijd een dagelijkse stroom van aanvallen geweest, en tenzij je er zelf een hebt meegemaakt, is het moeilijk uit te leggen wat ze beogen te doen. Lezers zien een aanval en ervaren alleen het eindproduct— vaak is het niets en gaat de wereld verder, waardoor het lijkt alsof er geen schade is. Maar aanvallen zijn ontworpen om schade toe te brengen *ondanks* het verhaal. Het zijn een bepaald type schandaaljournalistiek die is ontworpen om twijfel te zaaien in de familie, het netwerk, vrienden en medewerkers van de persoon die het doelwit is. Ze zijn bedoeld om het vertrouwen tussen het onderwerp en zijn of haar kring te vernietigen, zelfs als er niets aan de hand is. Vaak is het proces brutaler dan het product en kan het weken of zelfs maanden duren. Het onderwerp wordt dagelijks op de hoogte gesteld door een nieuwe persoon uit hun verleden (een vriend van de middelbare school, een familielid, een collega, enz.) dat een reporter contact opneemt, met nog meer mensen die het onderwerp helemaal niet op de hoogte stellen. Wat dit doet, is de persoonlijke en professionele relaties van het onderwerp tegelijkertijd op de proef stellen. Het isoleert het onderwerp. Het brengt vaak een kostenpost met zich mee voor teams, omdat als het onderwerp een PR-team of advocaten heeft, ze zich nu moeten concentreren op de aanval. Oprichters zouden altijd een plan moeten hebben voor dit soort aanvallen, en ze worden gemakkelijker naarmate ze vaker voorkomen. Maar lezers zouden ook beter moeten eisen en deze verhalen benoemen voor wat ze zijn— ze zijn ontworpen om twijfel te creëren, loyaliteit te testen, onderwerpen te isoleren en af te leiden van echt werk. Het is het beste om ze niet te lezen wanneer je ze ziet. Het is de laagste vorm van journalistiek.