Bunu ve neden "ölüm korkusu" ve "ölme" kelimelerinin bugün birçok gençle rezonans doğurduğunu düşünüyorum. Binlerce yıl boyunca erkekler ve kadınlar neredeyse evrensel olarak 20'li yaşlarında ölümle yüzleşirdi: erkekler savaşta, kadınlar doğumda. Acı kaçınılmazdı ve ölüm büyük bir ihtimaldi. Otuzlu yaşlarında, kendi ölümlülüğünü ve kuşağındaki herkesi ele almıştın. Hayatı erken yaşta ölümle yüzleşen giderek daha az insan yaşanıyor. Ölümün kaçınılmazlığı elbette ortadan kalkmaz, ama ölümlülüğünü kabullenmek çok daha sonra olur ya da bazı durumlarda hiç gerçekleşmez. Tahminimce, büyük bir kaygı kültürü bu özel bir değişiklikten kaynaklanıyor.

Şunu söylemeliyim ki, insanlar hakkında gerçekten fark etmeye başladığım bir şey bu. Ölümle anlamlı bir şekilde yüzleştiler mi? Orta yaşta farklar gerçekten belirgin hale geliyor.