Ik heb hier al een tijdje over nagedacht en waarom "angst voor de dood" en "sterf niet" lijken te resoneren met veel jonge mensen vandaag de dag. Mannen en vrouwen hebben millennia lang bijna universeel de dood geconfronteerd in hun 20s: mannen in oorlog, vrouwen bij de bevalling. Lijden was onvermijdelijk en de dood een grote mogelijkheid. Tegen de tijd dat je in je dertig was, had je de vraag naar je eigen sterfelijkheid aangepakt, net als iedereen in je generatie. Steeds minder mensen gaan door het leven zonder vroegtijdig de dood onder ogen te zien. De onvermijdelijkheid van de dood verdwijnt natuurlijk niet, maar het accepteren van je eigen sterfelijkheid gebeurt veel, veel later, of in sommige gevallen helemaal niet. Mijn gok is dat veel van de angstcultuur voortkomt uit deze specifieke verandering.

Ik moet zeggen, dit is iets dat ik echt ben gaan opmerken bij mensen. Hebben ze de dood op een betekenisvolle manier geconfronteerd? Tegen de middelbare leeftijd worden de verschillen echt duidelijk.