Chińska kuchnia podnosi teksturę (kougan) do wysokiej formy sztuki, która często wprawia w zakłopotanie Zachodnich, celebrując żelatynowe, śliskie i chrząstkowate doznania, które zachodnie podniebienia historycznie mają tendencję do odrzucania. Ta obsesja jest zakodowana w samym języku, który posiada dziesiątki specyficznych terminów jednosylabowych dla różnych odczuć w ustach—takich jak sprężysty Q czy śliski huá—podczas gdy języki europejskie często wymagałyby całego zdania, aby wyjaśnić to samo złożone fizyczne odczucie.